Ζούσα θαυμάσια τη ζωή μου. Εκανα ό,τι ήθελα και δεν είχα ανάγκη τίποτε. Τα είχα όλα. Βέβαια, έτσι νόμιζα! Και όμως η ζωή μου ήταν γεμάτη άγχος, πίκρες και προβλήματα. Από τότε που βρήκα τον Θεό και Τον ακολούθησα και ζω πλέον μαζί Του, πίκρες και προβλήματα δεν υπάρχουν!
Ολες αυτές οι συγκλονιστικές και εκ βαθέων εκμυστηρεύσεις δεν προέρχονται από έναν τυχαίο συνάνθρωπό μας. Βγαίνουν μέσα από τη φωτισμένη προσωπικότητα του μακαριστού μοναχού Αλεξάνδρου, που, αφήνοντας έναν πολυτάραχο κοσμικό βίο, βρήκε απάνεμο και ευτυχές λιμάνι ανακαλύπτοντας και κάνοντας πράξη με υποδειγματικό τρόπο στον λιτό βίο του τον λόγο του Κυρίου.
Πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε το βιβλίο «Από χορευτής μοναχός», το οποίο συνέγραψε ο π. Θεμιστοκλής Χριστοδούλου. Σε αυτό αναφέρεται λεπτομερώς στην πολυκύμαντη ζωή του μακαριστού αυτού γέροντα και στο πώς αυτός πήρε την απόφαση να αφοσιωθεί στη λατρεία του Κυρίου.
Στην Πάτμο
Η συγγραφή του βιβλίου έγινε κατορθωτή χάρη στη συνεργασία του π. Θεμιστοκλή με τον αυτοβιογραφούμενο, αφού ο μοναχός Αλέξανδρος είχε ετοιμάσει μια σειρά από στοιχεία και τα είχε παραδώσει στον π. Θεμιστοκλή.
Η γνωριμία του π. Θεμιστοκλή με τον μοναχό Αλέξανδρο έγινε το 1997 στην Πάτμο, όπου πήγαινε συχνά ο π. Θεμιστοκλής μαζί με την οικογένειά του. «Επιθυμία του ήταν να χτίσει ένα δικό του μικρό ασκητήριο στο νησί, αυτό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος» αναφέρει στην «Ορθόδοξη Αλήθεια» ο π. Θεμιστοκλής.
«Ο τότε Ηγούμενος του μοναστηρίου του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, Επίσκοπος Τράλλεων κυρός Ισίδωρος, λόγω της εγνωσμένης προσωπικότητας του Νίκολσον, τον έκανε μοναχό και του έδωσε το όνομα Αλέξανδρος. Είχε προηγηθεί, φυσικά, ένα όραμα που είχε δει ο Νίκολσον, ο οποίος έως τότε δεν είχε καμία σχέση με τη θρησκευτική πίστη ούτε και με το τι σημαίνει η έννοια τηςμετάνοιας και του μοναχισμού!» υπογραμμίζει ο π. Θεμιστοκλής.
Ο μοναχός Αλέξανδρος, κατά κόσμον Νικόλαος Καραδημητρίου, γεννήθηκε στο Βαθύ της Σάμου το 1927. Προερχόταν από πολύτεκνη οικογένεια και είχε άλλα έξι αδέλφια.
Συνελήφθη
Στη διάρκεια της Κατοχής συλλαμβάνεται στην Αθήνα από τους Γερμανούς και μεταφέρεται στη Γερμανία, όπου εκεί αναγκάζεται να δουλέψει σε καταναγκαστικά έργα κάτω από απάνθρωπες συνθήκες. Επιστρέφει στην Ελλάδα με το τέλος του πολέμου.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’40 σπουδάζει σε σχολή επαγγελματικού μπαλέτου και εν συνεχεία κάνει τα πρώτα επιτυχημένα βήματα στον καλλιτεχνικό χώρο ως χορευτής. Καθιερώνεται σταδιακά με το καλλιτεχνικό όνομα Νίκολσον, ενώ τα επόμενα χρόνια θα κάνει πολλά ταξίδια τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.
Το όραμα αυτό στάθηκε η αφορμή να πουλήσει τα υπάρχοντά του και να εγκατασταθεί οριστικά στην Πάτμο, ασπαζόμενος τον μοναχισμό. Εκεί του παραχωρήθηκε ένα οικόπεδο στο οποίο έχτισε το κελί του, το ησυχαστήριό του, και έπειτα από λίγο καιρό και την Εκκλησία της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Το 2015 απεδήμησε εις Κύριον και ετάφη εντός του χώρου όπου ήταν το ησυχαστήριό του στην Πάτμο.
Το συγκλονιστικό όραμα που είδε μέσα στο σπίτι του και η μεταστροφή στον Θεό
Οι δεκαετίες περνούν και το όνομα του Νίκολσον λάμπει στο διεθνές καλλιτεχνικό στερέωμα: παραστάσεις σε πολλές πόλεις της Ευρώπης, περιοδείες, συμμετοχή σε κινηματογραφικές ταινίες κ.ά. Δόξα, αναγνώριση, χρήματα, απολαύσεις… Ο,τι και αν είχε επιθυμήσει, το είχε κατορθώσει.
Το 1993 είναι μια σημαδιακή χρονιά, καθώς τότε αρχίζει ο Νίκολσον να νιώθει ότι συντελείται μέσα του μια μεγάλη μεταστροφή. Τότε βλέπει μέσα στο σπίτι του ένα συγκλονιστικό όραμα, το οποίο περιγράφεται πολύ παραστατικά στο βιβλίο που συνέγραψε ο π. Θεμιστοκλής:
«Για μια στιγμή νιώθει τα μάτια του να τρέχουν σαν βρύση από το κλάμα. Δεν ήξερε γιατί συνέβαινε κάτι τέτοιο στον εαυτό του. Αμέσως αισθάνθηκε την ανάγκη να πάει να κοινωνήσει των αχράντων μυστηρίων ύστερα από 25 χρόνια […]. Φοβόταν να πάει να κοινωνήσει, από φόβο και σεβασμό προς τον Θεό. Μετά από εκείνο το κλάμα αισθάνθηκε τέτοια κούραση, που ένιωθε ότι δεν ήταν παρά ένα τίποτα […]. Πήγε στο μπάνιο για να πλύνει το πρόσωπό του και αισθάνθηκε κάπως ότι ξαλάφρωσε. Ανοίγει την πόρτα και ξαφνικά βλέπει τους άσπρους τοίχους να έχουν γίνει σιέλ και επάνω στο προσκεφάλι του κρεβατιού να υπάρχουν σταυροί […], κάθεται σιγά σιγά στην άκρη του κρεβατιού και άρχισε να νιώθει τα δάχτυλα των ποδιών του σαν να είχαν τρυπηθεί και να φεύγει όλο του το αίμα […]. Ξαφνικά πάνω στο απέραντο άσπρο χαλί βλέπει ένα κεφαλάκι που δεν το ξέχασε σε όλη του τη ζωή. Είχε ένα ξανθό γενάκι και ένα ξανθό κεφαλάκι, το οποίο ήταν γερμένο προς το άσπρο χαλί, όπου διακρίνονταν όλη η ομορφιά και η λάμψη του προσώπου του. Οταν πέρασε πολύς καιρός, τότε πλέον συνειδητοποίησε ότι είχε μια εικόνα με το Αγιο Μανδήλιο, όπου εικονιζόταν η παραπάνω μορφή του Χριστού».
Το όραμα αυτό στάθηκε η αφορμή να πουλήσει τα υπάρχοντά του και να εγκατασταθεί οριστικά στην Πάτμο, ασπαζόμενος τον μοναχισμό. Εκεί του παραχωρήθηκε ένα οικόπεδο στο οποίο έχτισε το κελί του, το ησυχαστήριό του, και έπειτα από λίγο καιρό και την Εκκλησία της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Το 2015 απεδήμησε εις Κύριον και ετάφη εντός του χώρου όπου ήταν το ησυχαστήριό του στην Πάτμο.
«Ηταν ιαματικός στην ψυχή»
«Ηταν πολύ χαρισματικός και επικοινωνιακός άνθρωπος, είχε μια μεγάλη ευγένεια εσωτερική και εξωτερική. Ηταν ιαματικός στην ψυχή! Είχε το χάρισμα του Θεού, χωρίς να μπορεί να το καταλάβει ο ίδιος. Ολοι οι άνθρωποι ήθελαν να κάνουν παρέα μαζί του και τον επισκέπτονταν για να τον συμβουλευτούν» αναφέρει ο π. Θεμιστοκλής και συμπληρώνει:
«Ηταν πολύ ταλαντούχος ο μακαριστός Αλέξανδρος… Κατασκεύαζε όμορφα εργόχειρα, είχε δε και μεγάλη συλλογή από δίσκους μουσικής, τα οποία είχε μέσα στο κελί του. Αδυναμία μεγάλη είχε και στις γάτες, και στα σκυλιά. Ο χώρος του ήταν γεμάτος από αυτά, τα περιποιούνταν με στοργή και αγάπη. Μάλιστα, μαζί με αυτά, διατηρούσε και ένα αρνάκι! Οι δε φιλοζωικές οργανώσεις είχαν ευαισθητοποιηθεί και του έστελναν δωρεάν τροφές για τα ζώα του!»
Πηγή: Εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια
