Η ιστορία του Δαίδαλου και του Ικαρου γνωστή και από τους αρχαιοελληνικούς μύθους είναι ίσως από τους πιο ρεαλιστικούς μέσα στη φαντασία του. Πατέρας και γιος δραπετεύουν από τον λαβύρινθο του Μινώταυρου, φορώντας φτερά κολλημένα με κερί. Ο Δαίδαλος συμβουλεύει τον Ικαρο να μην πετάξει κοντά στον Ηλιο, αλλά ο Ικαρος παρακάμπτει τις συμβουλές, το κερί στα φτερά λιώνει και καταλήγει για πάντα στον βυθό της θάλασσας.
Αιώνες μετά τον μύθο του Ικαρου και συγκεκριμένα τη δεκαετία του ’50, ο Γιουτζίν Πάρκερ, ένας νεαρός ερευνητής, έκανε μερικές προτάσεις για τον τρόπο με τον οποίο τα αστέρια στο σύμπαν εκλύουν ενέργεια, ανάμεσά τους και ο Ηλιος. Ο Πάρκερ ήταν ο πρώτος που μίλησε για τον «ηλιακό άνεμο» αλλά και για το φαινόμενο του «ηλιακού στέμματος». Το «στέμμα» περικλείει την πύρινη μπάλα του Ηλιου και –κατά τρόπο ανεξήγητο με τους νόμους της Φυσικής– είναι πολύ πιο ζεστό απ’ ό,τι η επιφάνεια του ίδιου του αστεριού. Αυτά τα ερωτήματα ελπίζουν ότι θα απαντήσουν οι επιστήμονες με τις μετρήσεις του «Parker Solar Probe». «Από την αρχή του διαστημικού προγράμματος στη NASA υπήρχε η φιλοδοξία για ένα ταξίδι παρατήρησης στον Ηλιο», μας λέει ο διακεκριμένος πλανητικός επιστήμονας Σταμάτης Κριμιζής από το Ακρωτήρι Κανάβεραλ στη Φλόριντα των ΗΠΑ. Ο ίδιος ήταν μέλος στις πρώτες επιτροπές που σχημάτισε η NASA στα τέλη της δεκαετίας του ’70 για τη μελέτη και τον σχεδιασμό ενός τέτοιου ταξιδιού. Ωστόσο, αυτό που κρατούσε τις αποστολές στη Γη ήταν το πρόβλημα του Ικαρου: πώς θα πλησίαζαν τον Ηλιο χωρίς να λιώσει το διαστημικό σκάφος.
Η κατασκευή του διαστημοπλοίου από την επίσκεψη του κ. Πάρκερ με τον κ. Κριμιζή στο βάθος.
Τα χρόνια πέρασαν και το 2002 το Εργαστήριο Φυσικής του Πανεπιστημίου Τζον Χόπκινς, με διευθυντή τότε του διαστημικού προγράμματος τον κ. Κριμιζή, ανέλαβε τον σχεδιασμό του φιλόδοξου ταξιδιού. «Είχαμε μια πρωτοποριακή μελέτη για υλικά που θα άντεχαν σε υψηλές θερμοκρασίες και καταλήξαμε στο σχήμα που τελικώς υλοποίησε το πρότζεκτ. Το 2010, ξεκίνησε ο σχεδιασμός του διαστημοπλοίου με την παράλληλη εκπόνηση του πρωτότυπου αλεξήλιου που φέρει το σκάφος», μας λέει ο κ. Κριμιζής. Η ελαφριά και μικρή σε πάχος (115 mm) «ασπίδα» του διαστημοπλοίου αποτελείται από ειδικές πλάκες και αφρό άνθρακα. Η εξωτερική της επιφάνεια «ντύνεται» με μια ειδική κεραμική μπογιά που αντανακλά τις ακτίνες του Ηλιου για να αντέξει στις υψηλές θερμοκρασίες. Φανταστείτε πως το μικρό αεροσκάφος θα εκτεθεί σε περίπου 1.400 βαθμούς Κελσίου (η ηφαιστειακή λάβα κυμαίνεται μεταξύ 700 έως 1.200 βαθμών Κελσίου), ενώ χάρη στην «ασπίδα» του η θερμοκρασία της καμπίνας του θα είναι σαν ένα αυγουστιάτικο μεσημέρι στην Αθήνα, περίπου στους 30 βαθμούς Κελσίου.
Επειτα από αναβολή μιας μέρας, το «Parker Solar Probe», που για πρώτη φορά βαπτίζεται με το όνομα ερευνητή που βρίσκεται εν ζωή, εκτοξεύθηκε από το Ακρωτήρι Κανάβεραλ στις 12 Αυγούστου υπό τα βλέμματα των Γιουτζίν Πάρκερ, Σταμάτη Κριμιζή και εκατομμυρίων πολιτών που έπειτα από πρόσκληση της NASA έγραψαν το όνομά τους στο μικροτσίπ του διαστημοπλοίου και τώρα είναι καθ’ οδόν για τον Ηλιο. Το Parker Solar Probe θα «αγγίξει» τον Ηλιο αρκετές φορές μέσα στα επόμενα επτά χρόνια της αποστολής του και κάποια στιγμή θα βρεθεί να «τρέχει» με περίπου 700.000 χλμ./ώρα και θα είναι το γρηγορότερο αντικείμενο που κατασκεύασε ποτέ ο άνθρωπος. Σίγουρα και το πιο «καυτό».
Πηγή
