Καταθλιπτικός ρεαλισμός: Όχι, οι καταθλιπτικοί άνθρωποι δεν είναι απλώς πιο ρεαλιστές

Αυτή είναι η γενική ιδέα της θεωρίας που ονομάστηκε καταθλιπτικός ρεαλισμός και η οποία επικρατεί στην επιστήμη και στην λαϊκή κουλτούρα για περισσότερα από 40 χρόνια.

Ωστόσο το όλο θέμα είναι απλώς αναληθές, σύμφωνα με μια πρόσφατη μελέτη.

“Είναι μια τόσο ελκυστική ιδέα, ώστε πολλοί φαίνεται να την πιστεύουν. Αλλά τα στοιχεία απλά δεν την υποστηρίζουν”, λέει ο Don Moore, καθηγητής Επικοινωνίας στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια και συν-συγγραφέας της μελέτης, η οποία είναι προς το παρόν σε κατάσταση προ-δημοσίευσης στην ερευνητική πλατφόρμα psyarxiv.com. “Τα καλά νέα είναι ότι δεν χρειάζεται να έχεις κατάθλιψη για να καταλάβεις πόσο έλεγχο έχεις πραγματικά στη ζωή σου”.

Καταθλιπτικός ρεαλισμός

Η ιδέα του καταθλιπτικού ρεαλισμού προήλθε από ένα πείραμα του 1979 στο οποίο ζητήθηκε από φοιτητές να μαντέψουν πόση επιρροή είχαν στο αν ένα φως θα ανάβει πράσινο όταν πατηθεί ένα κουμπί. Η αρχική μελέτη έδειξε ότι οι καταθλιπτικοί μαθητές ήταν καλύτεροι στο να αναγνωρίζουν πότε δεν είχαν καμία επιρροή στα φώτα, αλλά οι μη καταθλιπτικοί μαθητές είχαν την τάση να υπερεκτιμούν το βαθμό ελέγχου τους.

Ως μέρος μιας μεγαλύτερης προσπάθειας για την ανοικοδόμηση της εμπιστοσύνης στην επιστημονική έρευνα, η οποία είναι βαθιά ριζωμένη τόσο στον ιστό της επιστημονικής κοινότητας όσο και στην ευρύτερη κοινωνία, ο Moore και οι συνεργάτες του επιχείρησαν να αναπαράγουν αυτά τα ευρήματα. Οι ερευνητές επανεξέτασαν την αρχική έρευνα, προκειμένου να ενισχύσουν τις πιο θεμελιώδεις επιστημονικές αρχές: Μπορεί εκείνη η έρευνα και τα ευρήματά της να αναπαραχθούν;

Γιατί δοκίμασαν συγκεκριμένα τη θεωρία του καταθλιπτικού ρεαλισμού; Η επί δεκαετίες εξάπλωσή του στην επιστήμη, τον πολιτισμό, ακόμη και την πιθανή πολιτική θεραπείας ψυχικής υγείας, τον καθιστά σημαντικό, λέει ο Moore. Η αρχική μελέτη, για παράδειγμα, έχει αναφερθεί περισσότερες από 2.000 φορές σε επόμενες μελέτες ή έρευνες, σύμφωνα με το Google Scholar.

“Στην κορυφή της λίστας των λόγων για τους οποίους πρέπει να επανεξετάσουμε εκείνη την συγκεκριμένη μελέτη είναι η ευρεία αποδοχή της τόσο στην επιστημονική όσο και στη λαϊκή βιβλιογραφία”, λέει ο Moore, ο οποίος μελετά την υπερβολική αυτοπεποίθηση, την αυτοπεποίθηση και την λήψη αποφάσεων. “Αυτό σημαίνει ότι πολλοί χτίζουν θεωρίες ή πολιτικές που βασίζονται στο ότι αυτό το αποτέλεσμα είναι αληθινό. Αν δεν είναι, είναι πολύ σημαντικό να το αποδείξουμε”.

Αναπαραγωγή της αρχικής μελέτης

Ο Moore συνέγραψε την τελευταία μελέτη με την καθηγήτρια ψυχολογίας του πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, Sheri Johnson, και την πρώην προπτυχιακή φοιτήτρια-ερευνήτρια Karin Garrett, μαζί με τη διδακτορική φοιτήτρια του πανεπιστημίου του Μαϊάμι, Amelia Dev.

Οι συγγραφείς μελέτησαν δύο ομάδες συμμετεχόντων, τις οποίες εξέτασαν για κατάθλιψη μέσω ερωτηματολογίου:

1. Η πρώτη ομάδα των 248 συμμετεχόντων προήλθε από το Amazon’s Mechanical Turk, όλοι άνω των 18 ετών.
2. Η δεύτερη ομάδα αποτελείτο από 134 φοιτητές.

Οι ερευνητές πρόσθεσαν ή χρησιμοποίησαν πιο σύγχρονες και ισχυρές μετρήσεις για την μελέτη. Για παράδειγμα, πρόσθεσαν έναν μηχανισμό για την μέτρηση της προκατάληψης και διαφοροποίησαν πειραματικά το επίπεδο ελέγχου που είχαν στην πραγματικότητα οι συμμετέχοντες.

Οι συμμετέχοντες πραγματοποίησαν μια δραστηριότητα παρόμοια με εκείνη στην μελέτη του 1979:

1. Επί 40 γύρους, ο καθένας επέλεγε αν θα πατούσε ένα κουμπί και μετά άναβε μια λάμπα ή έμενα σκοτεινό ένα κουτί.
2. Ο καθένας κλήθηκε να καταλάβει εάν το πάτημα (ή όχι) του κουμπιού επηρέαζε το αν άναβε το φως.
3. Μετά τους 40 γύρους, ο καθένας ανέφερε το πόσο έλεγχο πίστευε ότι είχε στο αν άναβε το φως.

Τόσο η 1η όσο και η 2η ομάδα χωρίστηκαν σε τρεις πειραματικές συνθήκες. Κάθε συνθήκη παρουσίασε διαφορετικές σχέσεις μεταξύ του κουμπιού και του φωτός κατά τη διάρκεια των 40 γύρων:

• Οι συμμετέχοντες στις δύο πρώτες συνθήκες δεν είχαν πραγματικό έλεγχο στην εμφάνιση του φωτός, ωστόσο το είδαν να φωτίζει το ένα τέταρτο ή τα τρία τέταρτα του χρόνου, αντίστοιχα.
• Οι συμμετέχοντες στην τρίτη συνθήκη είχαν κάποιο έλεγχο, βλέποντας το φως στα τρία τέταρτα του χρόνου μετά το πάτημα του κουμπιού.

Οι ερευνητές δεν μπόρεσαν να επαναλάβουν τα αποτελέσματα της αρχικής μελέτης.

Μάλιστα, τα άτομα της 1ης ομάδας με υψηλότερο επίπεδο κατάθλιψης υπερεκτίμησαν τον έλεγχό τους: μια άμεση αντίφαση με την αρχική μελέτη. Αυτό το εύρημα μπορεί να οφείλεται στο άγχος και όχι στην κατάθλιψη, σημειώνουν οι ερευνητές, μια παρατήρηση που ο Moore λέει ότι αξίζει περαιτέρω μελέτης.

Στην 2η ομάδα τα επίπεδα κατάθλιψης είχαν μικρή επίδραση στην άποψή τους για τον έλεγχό τους, διαπίστωσαν οι συγγραφείς.

Οι ερευνητές έκαναν επίσης εξετάσεις για υπερβολική αυτοπεποίθηση. Ζητήθηκε από τους συμμετέχοντες στην μελέτη να υπολογίσουν τις βαθμολογίες τους σε ένα τεστ νοημοσύνης. Η κατάθλιψη δεν είχε καμία επίδραση ούτε εκεί.

Τα αποτελέσματα υπονομεύουν τη θεωρία του καταθλιπτικού ρεαλισμού

Τα αποτελέσματα, λέει ο Moore, υπονόμευσαν την πίστη του στον καταθλιπτικό ρεαλισμό. “Η μελέτη δεν υποδηλώνει ότι υπάρχουν οφέλη από την κατάθλιψη, επομένως κανείς δεν πρέπει να αναζητά την κατάθλιψη ως θεραπεία για τις γνωστικές του προκαταλήψεις”, λέει ο Moore.

Φανταστείτε, για παράδειγμα, έναν διευθυντή να προσλαμβάνει κάποιον που έχει κατάθλιψη επειδή νομίζει -με βάση την αρχική μελέτη- ότι το άτομο αυτό είναι λιγότερο πιθανό να έχει υπερβολική αυτοπεποίθηση και να έχει καλύτερη κρίση. Αυτό θα ήταν λάθος, λέει ο Moore.

Αν και η κατάθλιψη μπορεί να μην βελτιώσει περιστασιακά την κρίση, το ζήτημα του πώς να μετράμε με ακρίβεια το επίπεδο ελέγχου μας σε διάφορες καταστάσεις έχει ευρύτερες επιπτώσεις σε όλην τη ζωή, λέει ο ίδιος.

“Ζούμε με μεγάλη αβεβαιότητα σχετικά με τον έλεγχο που έχουμε: στην καριέρα μας, στην υγεία μας, στο σωματικό μας βάρος, στις φιλίες μας ή στην ευτυχία μας. Τι ενέργειες μπορούμε να κάνουμε που να έχουν πραγματικά σημασία; Αν θέλουμε να κάνουμε καλές επιλογές στη ζωή, είναι πολύ χρήσιμο να γνωρίζουμε τι ελέγχουμε και τι όχι”, κατέληξε.

φωτό: iStock