Αμύθητους θησαυρούς άφησε πίσω της η νεοασσυριακή αυτοκρατορία, η οποία, σύμφωνα με Αμερικανούς ερευνητές, κατέρρευσε κυρίως λόγω της μεγάλης ξηρασίας στην περιοχή.
Η νεοασσυριακή αυτοκρατορία ήταν η ισχυρή υπερδύναμη που διαφέντευε τη Μέση Ανατολή επί 300 χρόνια, πριν από τη δραματική κατάρρευσή της. Αναδύθηκε περίπου το 912 π.Χ. και επεκτάθηκε από τη Μεσόγειο Θάλασσα μέχρι την Αίγυπτο και τον Περσικό Κόλπο. Λίγο μετά τον θάνατο του βασιλιά Ασουρμπανιπάλ, περί το 630 π.Χ., η αυτοκρατορία άρχισε να κλυδωνίζεται και να καταρρέει, ενώ η μεγάλη πόλη της Νινευή καταστράφηκε το 612 π.Χ. Στα τέλη του 7ου αιώνα π.Χ. η κατάρρευση της αυτοκρατορίας είχε ολοκληρωθεί.
Τώρα, Αμερικανοί ερευνητές προτείνουν μια νέα ερμηνεία για το αδόκητο τέλος, που το αποδίδουν στη δραματική αλλαγή των μετεωρολογικών συνθηκών, από το υγρό στο ξηρό κλίμα. Προφανώς αυτή συνέβαλε στην κατάρρευση μιας αυτοκρατορίας που βασιζόταν κατά κύριο λόγο στις καλλιέργειές της.
«Δύο αιώνες έντονων βροχοπτώσεων και αυξημένης γεωργικής παραγωγής ενθάρρυναν την αστυφιλία και την αυτοκρατορική επέκταση, η οποία, ωστόσο, δεν ήταν βιώσιμη μετά την αλλαγή του κλίματος σε συνθήκες μεγάλης ξηρασίας, κατά τον 7ο αιώνα π.Χ.», επισημαίνουν οι συντάκτες της μελέτης.
Αυτό που θέλουν να πουν είναι ότι αν και ο εμφύλιος πόλεμος, η υπερβολική επέκταση και οι στρατιωτικές ήττες ασφαλώς διαδραμάτισαν κάποιο ρόλο στην κατάρρευση της αυτοκρατορίας, η βασική αιτία της καταστροφής ήταν οι ισχνές σοδειές που προκάλεσαν την οικονομική της κατάρρευση και επέφεραν πολιτικές ταραχές και συρράξεις.
Ο καθηγητής Νίκολας Πόστγκεϊτ, ειδικός στην Ασσυρία, του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ, που δεν μετείχε στη μελέτη, επισημαίνει ότι η κλιματική αλλαγή πιθανώς να ήταν ο παράγοντας που έδωσε το καίριο, τελειωτικό χτύπημα στην αυτοκρατορία.
Προκειμένου να καταλήξουν σε αυτό το συμπέρασμα, οι ερευνητές ανέλυσαν δύο σταλαγμίτες από το σπήλαιο Κούνα Μπα, του βορείου Ιράκ, μελετώντας στα ορυκτά ιζήματα δύο διαφορετικούς τύπους ατόμων οξυγόνου. Η αναλογία των ατόμων δείχνει τα επίπεδα της βροχόπτωσης. Στη συνέχεια, χρονολόγησαν τα ευρήματα με θόριο -230 και διαπίστωσαν ότι μεταξύ 925 π.Χ. και 550 π.Χ. υπήρξαν δύο διακριτές κλιματικές φάσεις.
Η πρώτη, μέχρι το 725 π.Χ., χαρακτηρίστηκε από πιο υγρές κλιματικές συνθήκες. Μάλιστα, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι επρόκειτο για την πιο υγρή περίοδο των 4 χιλιάδων ετών, που μπόρεσαν να μελετήσουν στον σταλαγμίτη.
Αυτή η περίοδος συνδέεται με την επέκταση και την άνθηση της νεοασσυριακής αυτοκρατορίας. Η δεύτερη φάση, μεταξύ 675 π.Χ. και 550 π.Χ., χαρακτηρίζεται από έντονη ξηρασία και συμπίπτει με την κατάρρευση της αυτοκρατορίας.
Οπως οι Αμερικανοί επιστήμονες του πολιτειακού πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας γράφουν στη μελέτη τους στην επιθεώρηση Science Advances, η κλιματική αλλαγή και η υπερβολική ξηρασία προφανώς είχαν καταστροφικές συνέπειες για την κοινωνία της εποχής.
