Έχει κόψει το κρέας εδώ και χρόνια και μάχεται για τα δικαιώματα των ζώων. Ένας από τους ταλαντούχους και αγαπημένος ηθοποιούς της γενιάς του.
Ο Μέμος Μπεγνής είναι ένας πλούσιος, μπον βιβέρ στις «Μάγισσες της Σμύρνης» και ταυτόχρονα ήρωας του Αριστοφάνη σε μία παράσταση για παιδιά.
Ο Μέμος Μπεγνής επιθυμεί «υγεία» και «μυαλό» γαι τη νέα χρονιά και μιλά στο iefimerida με αφορμή τις «Ιστορίες του παππού Αριστοφάνη» που πρωταγωνιστεί κάθε Σάββατο και Κυριακή στον «Ελληνικό κόσμο».
«Είναι ένα έργο που ανέβηκε το ‘77 απ’ τον αείμνηστο Δημήτρη Ποταμίτη. Στην ουσία είναι 4 έργα του Αριστοφάνη -Ειρήνη, Αχαρνής, Πλούτος και Πουλιά- σε 2 ώρες, διασκευασμένα για παιδιά. Εγώ είμαι ο Δικαιόπολις στους Αχαρνής και ο Πεισθέταιρος στα Πουλιά. Ο Δικαιόπολις, ένας φιλειρηνικός πολίτης, αποφασίζει να κάνει μόνος του Ειρήνη, εν καιρώ πολέμου, πηγαίνοντας έτσι αντίθετα στο κατεστημένο και τη σκουριασμένη εξουσία. Απ’ την άλλη, ο Πεισθέταιρος, έχοντας απηυδήσει απ’ την Αθήνα και τους ανθρώπους της, αποφασίζει να βάλει «πλώρη» για την πόλη των πουλιών, δημιουργώντας μια ουτοπική χώρα με τη βοήθεια τους, βασισμένη στην Ειρήνη, τη δικαιοσύνη, την ομορφιά και το σεβασμό».
«Η εμπειρία από το παιδικό θέατρο; Είναι υπέροχη! Τα παιδιά είναι ένα κοινό ειλικρινές. Δε θα κρατήσουν τα προσχήματα. Ό,τι έχουν θα το πουν. Οπότε είναι μεγάλο στοίχημα να κάνει κάποιος μια αξιοπρεπή δουλειά, έτσι ώστε να τα κρατάει ήρεμα και αφοσιωμένα στην παράσταση. Η συγκεκριμένη παράσταση έχει ένα καλό: είναι διαδραστική! Τα παιδιά συμμετέχουν. Ερωτώνται, απαντάνε, τους προτρέπουμε να μιλήσουν, ανεβαίνουν στη σκηνή. Οπότε είναι μια διαδικασία πολύ ευχάριστη όλη αυτή. Μ’ αυτή μου την απάντηση, απαντώ και στην επόμενη ερώτηση».
Η Σμύρνη του 1887 μου θυμίζει το Παρίσι του σήμερα
Από τον Αριστοφάνη, Κωνσταντίνος Καραμάνος στις «Μάγισσες της Σμύρνης». «Μεγάλη χαρά και γι’ αυτήν την παράσταση και την τεράστια επιτυχία που έχει κάνει. Ο Κωνσταντίνος Καραμάνος είναι ένας άνδρας, προερχόμενος από μια απ’ τις πιο επιφανείς οικογένειες της Σμύρνης, με χρήματα, επιρροή και κύρος. Ένας νέος άντρας της εποχής, μπον βιβέρ, με λατρεία στις γυναίκες. Η Κατίνα, με τα μαγικά της, τον ρίχνει στα δίχτυα της, και καταφέρνει να τον παντρευτεί και να γίνει η πρώτη κυρία της Σμύρνης».
Τι με γοητεύει στη Σμύρνη του 1887; «Έχω δει πολλά ντοκιμαντέρ για τη Σμύρνη. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Όχι μόνο φωτογραφίες, αλλά και βίντεο με κινηματογραφικές μηχανές του τότε. Ήταν μια απίστευτη κοινωνία. Μου θύμισε το Παρίσι του σήμερα. Υπέροχα κτήρια, πλακόστρωτα, γυναίκες με υπέροχα χτενίσματα και φορέματα, άντρες ντυμένοι στην πένα… Ένα απίστευτα όμορφο πράγμα… και είναι όλη αυτή η γοητεία του «παλιού» που σε κάνει να αναπολείς, ακόμα κι αν δεν έχεις ζήσει εκεί. Είναι μαγική η Σμύρνη».
«Θα ήθελα να «αποδράσω» σε εκείνη την εποχή. Ναι Θα το ήθελα πάρα πολύ. Με γοητεύει αυτή ακριβώς η εποχή, και η αρχαία Ελλάδα. Μια κοινωνία για μένα τέλεια, γεμάτη τέχνη, καλαισθησία, σεβασμό και μεγάλες ιδέες».
Δεν τρελαίνομαι για την τηλεόραση του σήμερα
«Δεν είναι αυτοσκοπός η τηλεόραση για εμένα. Και απλά δεν έχει τύχει να μου προταθεί κάτι που μου αρέσει. Δεν τρελαίνομαι για την τηλεόραση του σήμερα. Μόνο αν τύχαινε κάτι πολύ καλό, θα το έκανα. Άλλωστε, κάνω τόσο πολύ θέατρο τα τελευταία χρόνια -συν 3 χρόνια τηλεόραση στην Κύπρο- που νιώθω πλήρης».
Πιστεύω πως αν τα σφαγεία ήταν διαφανή, κανείς δε θα ξανάτρωγε κρέας
«Εχω κόψει το κρέας και βασικά είναι ηθικοί οι λόγοι. Όσο μεγαλώνω δεν μπορώ να διανοηθώ ότι τρώω ένα σφαγμένο ζώο. Είναι τραγικό να αγαπάμε και να χαϊδεύουμε, π.χ. ένα κατσικάκι, και να μπορούμε παράλληλα να το τρώμε. Το θεωρώ παρανοϊκό. Δεν μπορώ ούτε καν να το σκεφτώ! Πιστεύω πως αν τα σφαγεία ήταν διαφανή, κανείς δε θα ξανάτρωγε κρέας. Τα ζώα έχουν δικαιώματα. Και η σφαγή που υφίστανται είναι λυπηρή. Εκατομμύρια αθώες ζωές σφάζονται καθημερινά για τη δική μας τέρψη. Με λυπεί αφάνταστα αυτό. Αλλά και ηθικοί να μην ήταν οι λόγοι, δε θα έτρωγα ποτέ κρέας από ένα εστιατόριο. Ούτε θα αγόραζα από κρεοπωλείο. Γιατί πολύ απλά είναι γεμάτα ενέσεις, αντιβιοτικά και ορμόνες. Ουσίες καρκινογόνες για τον οργανισμό… και μετά απορούμε γιατί ο καρκίνος θερίζει σήμερα…».
«Για το 2018; Μόνο υγεία θα ήθελα. Και μυαλό στον άνθρωπο. Που όσο περνάνε τα χρόνια γίνεται χειρότερος. Λυπάμαι για την κατάντια του. Ελπίζω να αλλάξει αυτό στο μέλλον….»
«Ιστορίες του παππού Αριστοφάνη» του Δημήτρη Ποταμίτη σε απόδοση και σκηνοθεσία Νανάς Νικολάου και μουσική Γιάννη Ζουγανέλη
Στο «ΘΕΑΤΡΟΝ» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος»
Κάθε Σάββατο στις 14:30 & Κυριακή στις 11:30
Πηγή
