Η Νένα Χρονοπούλου μετά το «τσουνάμι» καταγγελιών που έχουν δει το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες ημέρες στον χώρο του θεάτρου θέλησε να μιλήσει για την άλλη πλευρά του, την πιο φωτεινή που τον τελευταίο καιρό έχουμε ξεχάσει.
Στην ανάρτησή της στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook η Νένα Χρονοπούλου αναφέρεται στην καλή πλευρά του θεάτρου και στις δικές της συνεργασίες με μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του χώρου τα οποία της φέρθηκαν εξαιρετικά και τις έμαθαν πολλά.
Αναλυτικά η ανάρτηση της ηθοποιού:
«Πάνε μέρες τώρα που οι καταγγελίες για τους θεατρανθρώπους οργιάζουν, και ενώ η αποκάλυψή τους δεν με σοκάρει μιας που τόσα χρόνια σ’ αυτό το χώρο όλο και κάτι είχε πάρει το αυτί μου, νιώθoντας ιδιαιτέρως τυχερή για τις λίγες μεν αλλά υπέροχες και ιδιαίτερα τιμητικές συνεργασίες μου θα ήθελα να ευχαριστήσω τους κυρίους και τις κυρίες που με αγκάλιασαν, με τίμησαν με το να με επιλέξουν από τα πρώτα μου βήματα ως συνεργάτιδα και ασφαλώς ουδέποτε με κακοποίησαν.
Γιατί φίλες και φίλοι το θέατρο έχει και υπέροχους ανθρώπους, έχει και ηθοποιούς που πράγματι ποιούν ήθος, έχει και αξιοπρέπεια, έχει και τεράστια αγκαλιά για το συνάδελφο, και συνεργάτες που δεν πρόκειται να τους ξεχάσω ποτέ, γιατί αν και πολύ μικρή ηλικιακά αλλά και καλλιτεχνικά μπροστά τους, με έβαλαν δίπλα τους δίχως ποτέ να με προσβάλουν, να με υποτιμήσουν, να με φέρουν σε δύσκολη θέση και να με κάνουν να νιώσω ως αντικείμενο και όχι σαν άνθρωπος με ευαισθησίες και όνειρα.
Θέλοντας να συμπαρασταθώ σε όλες τις συναδέλφους μου, αλλά και σε κάθε ηθοποιό που κακοποιήθηκε ποικιλοτρόπως, θα ήθελα να κάνω μία αναδρομή στη δική μου μικρή διαδρομή, και να θυμηθώ κάποιους από τους πραγματικούς κυρίους και κυρίες της σκηνής.
Γνωρίζοντας και σεβόμενη πως είναι πολύ δύσκολο να ξεπεράσουν οι συνάδελφοί μου τις “αλητείες” που βίωσαν από μισανθρώπους, και άτομα που δεν αγαπούν και δε σέβονται το γυναικείο ή το ανδρικό φύλο, θα ήθελα μέσα από κάποια Μεγάλα ονόματα που αγαπήσαμε όλοι, να τους εμπνεύσω την ελπίδα πως όλα μπορούν να αλλάξουν, άλλωστε πρώτοι εκείνοι το τολμούν, και ο δρόμος που χαράζουν παρ’ όλο που είναι ιδιαιτέρως δύσκολος, είναι αυτός που πρέπει να πορευθούμε όλοι έτσι ώστε να παραμείνει ο χώρος του θεάτρου γεμάτος αγάπη και θαυμασμό πρώτα απ’ όλα από εμάς τους ίδιους.
Φίλες και φίλοι, υπάρχει και αυτό το θέατρο, και καλό είναι να το θυμηθούμε αυτή τη στιγμή που απαξιώνονται όλοι οι άνθρωποι του θεάματος εν’ όψει τόσων αποκαλύψεων.
Το νόμισμα έχει δύο όψεις και ενώ η μία είναι όλοι αυτοί οι οποίοι σας έχουν εκπλήξει τις τελευταίες ημέρες ας θυμηθούμε πως υπάρχει και ο κ. Γιώργος Κωνσταντίνου, με τον οποίο δούλεψα μαζί του δύο φορές και ήταν εκείνος που με έκανε να θέλω να πηγαίνω στο θέατρο, γεμάτος ευγένεια, γεμάτος γλυκύτητα και αγάπη προς τον ηθοποιό, γεμάτος κατανόηση και χιούμορ, σοβαρός και υπέροχος.
Όπως υπάρχει και η κυρία Μάρθα Καραγιάνη, μία γυναίκα γεμάτη ενέργεια, δίχως κόμπλεξ και προσβολές, μία γυναίκα που μόνο καλά έχει να πει για όλους και που κάνοντας καμαρίνι μαζί της, καταλαβαίνεις πως η ” λάμψη” είναι κάτι που ή το έχεις ή δεν το έχεις και εκείνη έχει πολύ μέχρι και σήμερα και δε χρειάστηκε ποτέ να προσβάλει κανέναν για να το αντιληφθεί.
Δε θα μπορούσα να ξεχάσω τον κ. Χάρυ Κλύνν, άλλωστε μαζί του ήταν η τελευταία μου φορά που δούλεψα στο θέατρο. Ο κύριος Κλυνν, ήταν ένας γνήσιος θεατράνθρωπος που ήξερε τόσο καλά τη δουλειά του, και στο έδινε να το καταλάβεις από την πρώτη στιγμή που τον συναντούσες.
Όμως ήταν κύριος επάνω και κάτω από τη σκηνή, είχε χιούμορ, είχε σεβασμό στις επιλογές του και ασφαλώς είχε ηθική.
Το ίδιο ακριβώς συνέβαινε και με το Στάθη τον Ψάλτη, και με την Έλντα την Πανοπούλου, και με τον Τόνυ Άντονυ, και με το Μάρκο το Σεφερλή, και με τον Ανδρέα τον Ανδρεόπουλο, και με τον αγαπημένο κ. Κώστα Βουτσά, που ήταν ένα περιβόλι γεμάτο λουλούδια και αγάπη για όλο τον κόσμο.
Όπως δε θα ξεχάσω ποτέ την απλότητα και το πηγαίο χιούμορ της κυρίας Ρένας Βλαχοπούλου, αλλά ούτε και το τηλεφώνημα του Χάρη Ρώμα στο σπίτι μου για να μου προσφέρει δουλειά, όταν περνούσα μία τραγική περίοδο στη ζωή μου.
Και με άλλους συναδέλφους δούλεψα, και αληθινά το λέω στάθηκα πολύ τυχερή, γιατί το θέατρο το ξαναλέω έχει και υπέροχους ανθρώπους, έχει και χορτάτους ανθρώπους που δεν είναι ξελιγωμένοι για σάρκα αλλά θέλουν να μοιράζονται την τέχνη τους με τον απλό κόσμο που γεμίζει τα θέατρα για να τους απολαύσει.
Ας δούμε και αυτή την πλευρά των ανθρώπων του θεάτρου γιατί είναι πραγματικά θλιβερό να μείνει ο κόσμος με αυτή την άδικη εικόνα για το επάγγελμά μας.
Μην ξεχνάμε πως η διαφορά αλλά και η Αχίλλειος πτέρνα των αναγνωρίσιμων ανθρώπων από τους υπολοίπους είναι ακριβώς η αναγνωρίσιμότητά τους, γιατί τα σκάνδαλα συμβαίνουν και στα καλύτερα σπίτια απλώς τα παράθυρα εκεί είναι “ερμητικά” κλειστά.
ΥΓ: Εννοείται πως τα ίδια ευτράπελα συμβαίνουν σε όλους τους χώρους και ιδιαιτέρως στα καλλιτεχνικά επαγγέλματα.»
