Είναι παράξενη η ιστορία του φετινού πρωταθλήματος της Super League. Όχι μόνο για το σενάριο που έχει φέρει πλέον τέσσερις ομάδες (τη Big 4) σε απόσταση επτά βαθμών να διεκδικούν τον τίτλο -και τις επόμενες σημαντικές θέσεις της κατάταξης- αλλά και για κάτι ακόμη ενδιαφέρον.
Για το γεγονός ότι όλοι έχουν να πουν έναν καλό λόγο για όλους, εξαιρώντας από την κουβέντα τον Ολυμπιακό.
Συνεπής και βελτιωμένος από τον ενάμιση χρόνο του Ιβάν Γιοβάνοβιτς ο πρωτοπόρος Παναθηναϊκός (54β). Εξαιρετική η ΑΕΚ (50β με ματς λιγότερο) του Ματίας Αλμέιδα. Σπουδαία η προσπάθεια του Ραζβάν Λουτσέσκου στον ΠΑΟΚ (47β) που με νέα ελληνόπουλα επέστρεψε δριμύτερος. Και ο Ολυμπιακός (49β); Εκείνος δίχως λόγια λες και είναι απρόσκλητος σε αυτή τη μάχη του τίτλου.
Είναι ότι έρχεται από τρία πρωταθλήματα στη σειρά; Είναι τα λάθη του στη μετάβαση από την προηγούμενη αγωνιστική εκδοχή του ως την επόμενη; Οι τρεις προπονητές στην ίδια σεζόν και οι 47 διαφορετικοί ποδοσφαιριστές που έχει χρησιμοποιήσει ως εδώ σε όλες τις διοργανώσεις; Ότι (μας) είχε συνηθίσει αλλιώς; Ότι ακόμη δεν έχουν νικήσει σε κάποιο ντέρμπι; Πιθανότατα όλα αυτά μαζί.
Ακόμη και έτσι όμως οι Ερυθρόλευκοι έχουν κάνει φέτος πράγματα που δεν γίνεται να περνούν απαρατήρητα συζητώντας για αυτό το αμφίρροπο πρωτάθλημα. Εκτός αν υπάρχει διαφορετικός παρονομαστής για εκείνους και διαφορετικούς για τους υπόλοιπους.
Θυμίζουμε πως αυτός ο Ολυμπιακός που το φινάλε του πρώτου γύρου της Super League τον βρήκε στο -12 από τον πρωτοπόρο Παναθηναϊκό, μπορεί το Σάββατο νικώντας τους Πράσινους στο Φάληρο να μειώσει στο -2 από την κορυφή.
Ο ίδιος Ολυμπιακός που:
1) επί 15 αγωνιστικές είναι αήττητος
2) στον δεύτερο γύρο έχει την μεγαλύτερη βαθμολογική συγκομιδή από όλους
3) μαζί με την ΑΕΚ έχει την καλύτερη επίθεση της Super League
4) έχει τις περισσότερες ασίστ
5) έχει από χθες ανάμεσα στους πρώτους σκόρερ τον Σεντρίκ Μπακαμπού με 11 γκολ
Α, και που έχει δει τουλάχιστον έξι Super League βαθμούς να χτυπούν… δοκάρι και έξω. Με τον Γιώργο Μασούρα στη Λεωφόρο (1-1 με τον Παναθηναϊκό), τον Χάμες Ροντρίγκες στη Τούμπα (0-0 με τον ΠΑΟΚ), τον Πιέρ Κούντε και τον Κόνραντ Ντε Λα Φουέντε στο εντός με τον Βόλο (1-1). Βαθμοί που ιδανικά του έφταναν σήμερα για να είναι ήδη μόνος πρώτος.
Και ποιος ξεχνά και τα δύο δοκάρια του Γκάρι Ροντρίγκες στον ημιτελικό του κυπέλλου της Νέας Φιλαδέλφειας εκεί που το βαρύ 3-0 της ΑΕΚ ουσιαστικά της έδωσε πρόωρα το εισιτήριο για τον τελικό.
Δεν είναι ο Ολυμπιακός των περασμένων χρόνων προφανώς. Και έχει περάσει φέτος από σαράντα κύματα μέσα από τις περιπέτειες, τις ατυχίες και τα λάθη του. Δεν γίνεται όμως σε μια χρονιά που οι άλλοι τα κάνουν… καλά (και εκείνος όχι) να μην του αναγνωρίσει κάποιος ότι αν μη τι άλλο βρίσκεται πια ένα βήμα μακριά από το να φέρει τα πάνω-κάτω. Και αυτό το κέρδισε με το σπαθί του.
Μπορεί να τα καταφέρει ως το τέλος. Μπορεί και όχι. Πρέπει σίγουρα να βελτιώσει μια σειρά από τομείς στο παιχνίδι του. Προσπαθεί όμως με συνέπεια κάτι που δύσκολα θα επιχειρούσε άλλος (έχοντας το θάρρος να το λέει ανοιχτά). Και ας μην του το αναγνωρίζει σχεδόν κανείς…
Αυτό που σίγουρα μπορεί να του καταλογιστεί είναι ότι με βάση τους αριθμούς του έπεσε στο επίπεδο των υπολοίπων. Ή έστω σε εκείνο που ανέβηκαν οι άλλοι και που η πρόοδος τους αναγνωρίζεται…
Πηγή
