Δυστυχώς ακόμα και σήμερα αρκετοί συνηθίζουν να δίνουν ένα «απαλό χαστούκι», «μια ξυλιά στον ποπό», «ένα χτύπημα στο χέρι ή στο κεφάλι» θεωρώντας ότι αυτά δεν αποτελούν σωματική τιμωρία.
Κι όμως όλα τα παραπάνω είναι μια μορφή βίας που προκαλεί πόνο στον παιδί και, αν το καλοσκεφτείτε, κανείς σώφρων άνθρωπος δε θέλει να πειθαρχεί το παιδί του προκαλώντας του πόνο.
Μπορεί ο πόνος από το τράβηγμα του αυτιού να είναι αισθητά λιγότερος σε σύγκριση με τον πόνο που ένιωθαν τα παιδιά όταν παλαιότερα οι γονείς τους τα χτυπούσαν με τη ζώνη, όμως και οι δυο πράξεις βασίζονται στην ίδια λανθασμένη φιλοσοφία.
Η σωματική τιμωρία αποτελεί μια επίδειξη δύναμης του ισχυρού γονιού πάνω στο αδύναμο παιδί. Στηρίζεται στο φόβο, μέσω του οποίου επιδιώκει την υποταγή του παιδιού. Ο φόβος όμως δε νουθετεί, δε συμβουλεύει, δε βοηθά, δε βελτιώνει.
Ίσως πρόσκαιρα προσφέρει ένα αποτέλεσμα, όμως μακροπρόθεσμα δημιουργεί περισσότερα προβλήματα.
Για παράδειγμα, αν αναρωτιέστε γιατί το μικρό σας χτυπά κάθε παιδάκι που πάει να του πάρει ένα παιχνίδι, σκεφτείτε πόσες φορές του έχετε εσείς χτυπήσει το χεράκι, όταν προσπαθεί να πιάσει κάτι απαγορευμένο.
Άρα το χτύπημα που εσείς θεωρείτε αθώο ίσως έχει περισσότερες συνέπειες από όσες νομίζετε.
Να θυμάστε ότι ο στόχος των μεθόδων πειθαρχίας είναι το παιδί να μην έχει άσχημη συμπεριφορά όχι επειδή φοβάται ότι θα τιμωρηθεί, αλλά επειδή συνειδητοποιεί ότι αυτή η συμπεριφορά δεν είναι σωστή.
Πηγή
