Τελικά τα έντονα και μη βιώματα της παιδικής μας ηλικίας παίζουν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της προσωπικότητάς μας ή η επιρροή τους φθίνει με την πάροδο των χρόνων; Το mother.gr έχει τις απαντήσεις…
-Αν θέλουμε να μιλήσουμε για όλες εκείνες τις συγκρίσεις και τα εις βάρος μας σχόλια από το σχολικό και οικογενειακό μας περιβάλλον, είναι αναμνήσεις που τις κουβαλάμε μια ζωή μέσα μας και μας στιγματίζουν. Γι’αυτό έχουμε αναφέρει πολλές φορές ότι πρέπει το παιδί να χαράζει το δικό του δρόμο και να γίνεται σεβαστή η προσωπικότητά του ως έχει, χωρίς να το βάζουμε παρά τη θέλησή του σε ένα παιχνίδι αποδείξεων της «καταλληλότητάς» του.
-Εξίσου έντονα χαράζονται στη μνήμη του παιδιού, όχι απαραίτητα ως μεμονωμένα γεγονότα αλλά ως αίσθηση, όλες εκείνες οι στιγμές που εισπράττει από τους γονείς και τον περίγυρό του αγάπη, αποδοχή και γενικότερα θετική ενέργεια. Μέσα από αυτές τις εκδηλώσεις μαθαίνει να πιστεύει στον εαυτό του και στις δυνατότητές του και να γίνει αυθύπαρκτη προσωπικότητα.
-Δύσκολα επίσης απεγκλωβίζεται το παιδί από όλες εκείνες τις προβολές των δικών σας θέλω και απραγματοποίητων ονείρων που προσπαθήσατε να υπολοιήσετε μέσω των δικών του επιλογών στη ζωή. Έτσι το παιδί δεν μπορεί να νιώσει ποτέ ελεύθερο να κάνει ζήσει όπως εκείνο θεωρεί καλύτερο και γνώμονάς του γίνεται το να μη σας απογοητεύσει. Ξεκάθαρα πρόκειται για θυματοποίηση!
-Τέλος, καθόλου δεν καταγράφονται στο υποσυνείδητο του παιδιού οι διάφορες, σποραδικές εντάσεις εντός ή εκτός σπιτιού, εφ’όσον είναι τέτοιες. Αν όμως οι τσακωμοί είναι στην ημερήσια διάταξη στο οικογενειακό περιβάλλον, εκεί αλλάζει το πράγμα.
govastileto.gr
Πηγή
