Φαίνεται πως οι νέοι ξεκινούν να κάνουν αυτοδιάγνωση για ψυχικές ασθένειες, εξαιτίας του TikTok και οι ειδικοί κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου.
Τα τελευταία χρόνια το διαδίκτυο έχει μπει για τα καλά στην ζωή μας. Δεν είναι λοιπόν σπάνιο το φαινόμενο, άνθρωποι να αναζητούν στην Google διάφορα συμπτώματα, προτού επισκεφθούν τον γιατρό και να θεωρούν ότι πάσχουν από κάποια ασθένεια, είτε σωματική, είτε ψυχική.
Μάλιστα εξαιτίας αυτού, κρούσματα αρρωστοφοβίας έχουν καταγράψει αύξηση, αφού τα άρθρα που ανεβαίνουν στο διαδίκτυο αφορούν τις περισσότερες φορές σοβαρές ασθένειες και ανίατες και σίγουρα ακόμη και ένα σύμπτωμα κοινού κρυολογήματος, μπορεί να είναι και καρκίνος σε άλλες περιπτώσεις. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έχουμε καρκίνο.
Κι ενώ οι μεγάλοι έχουν την Google, φαίνεται πως οι έφηβοι έχουν το TikTok. Αυτή η τάση, με την διαδικτυακή πλατφόρμα που χαζεύεις ή ανεβάζεις αστεία, χιουμοριστικά, σατιρικά βίντεο, βίντεο με τις απόψεις σου, αποσπάσματα από παλιές σειρές και ντοκιμαντέρ και φυσικά ιατρικά βίντεο και βίντεο μαγειρικής.
Υπάρχουν άνθρωποι που χρησιμοποιούν το TikTok για να διαφημίσουν την δουλειά τους ή για να μοιραστούν μία εμπειρία. Και μοιράζονται μέσα από τα βίντεο τους γενικές γνώσεις πάνω στις ψυχικές ασθένειες.
Όλο και περισσότεροι έφηβοι, τείνουν τον τελευταίο καιρό να θεωρούν πως έχουν κάποια ψυχική ασθένεια, επειδή συνδέουν αυτά που νιώθουν με τα συμπτώματα. Διότι οι έφηβοι συχνά νιώθουν οργή, θλίψη και οι αντιδράσεις τους αλλάζουν. Και σίγουρα αυτά είναι συμπτώματα κάποιας ψυχικής ασθένειας.
Όμως δεν σημαίνει πως όποιος τα έχει, πάσχει από κάποια ψυχική ασθένεια. Ακόμη και αυτοί που ανεβάζουν αυτά τα βίντεο, γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να κάνουν διάγνωση μέσω διαδικτύου, ούτε αυτά τα πράγματα είναι απλά μαθηματικά. Ένας έφηβος όμως δεν είναι σε θέση να το αντιληφθεί αυτό.
Σύμφωνα με τους ειδικούς τον τελευταίο καιρό έχει παρατηρηθεί ένα φαινόμενο με ανησυχητικά αποτελέσματα. Έφηβοι, επηρεασμένοι από βίντεο στο TikTok που αφορούν τις ψυχικές ασθένειες, νομίζουν ότι πάσχουν από αυτές.
Φυσικά οι χρήστες που ανεβάζουν τέτοια βίντεο, δεν φέρουν ούτε ηθική, ούτε νομική ευθύνη. Παρόλα αυτά οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί, οφείλουν να εξηγήσουν στα παιδιά, ότι πολλά από αυτά που νιώθουμε ή βιώνουμε συνδέονται με σοβαρές ασθένειες, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι πάσχουμε κάθε φορά και από κάτι.
Όπως επίσης δεν σημαίνει πως μπορούμε ξαφνικά εμείς να πάρουμε τον ρόλο του ψυχολόγου, του ψυχιάτρου, του παθολόγου. Φαίνεται πως σύμφωνα με τα στατιστικά οι περισσότεροι έφηβοι αυτοδιαγνώσκουν στον εαυτό τους, αυτισμό, διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας ή οριακή διαταραχή.
Σίγουρα δεν μπορεί η ψυχική ασθένεια να γίνει μόδα, όμως ένας έφηβος με μπερδεμένα συναισθήματα, πολλές φορές γοητεύεται από την ιδέα ότι μπορεί να πάσχει από κάτι…πρωτότυπο, αφού η ψυχική ασθένεια από μόνη της, δεν κάνει την ζωή σου να κινδυνεύει.
Αν ρωτούσατε βέβαια έναν έφηβο που όντως πάσχει από κάποια ψυχική ασθένεια, αν νιώθει ιδιαίτερος, εξαιτίας της, το λιγότερο που θα έκανε, ήταν να σας έβριζε για την ερώτηση. Όμως όταν δεν ξέρεις πόσο πολύ πονάει κάτι, είναι λογικό να σε εξιτάρει.
Επίσης, είναι σημαντικό να έχουμε κατά νου πως πολλοί άνθρωποι μπορεί να εμφανίσουν κάποια στιγμή στη ζωή τους συμπτώματα που σχετίζονται με διάφορες ψυχικές διαταραχές – άλλα λιγότερο σοβαρά και άλλα πιο επίμονα, για τα οποία απαιτείται διάγνωση – όμως αυτό δεν ισοδυναμεί με την ύπαρξη της ίδιας της διαταραχής.
Για παράδειγμα, πολλοί άνθρωποι βιώνουν φυσιολογικές αλλαγές στη διάθεση κατά τη διάρκεια της ημέρας τους, αλλά δεν πληρούν τα διαγνωστικά κριτήρια που απαιτούνται για τη διάγνωση διαταραχών της διάθεσης, όπως η κατάθλιψη ή η διπολική διαταραχή.
Παράλληλα, πρέπει να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας, πως είμαστε πολλά περισσότερα από μία διάγνωση, η οποία είναι ένα από τα πολλά μας γνωρίσματα. Τη διάγνωση οφείλουμε να την αντιμετωπίζεται ως σημείο εκκίνησης της κατανόησης του εσωτερικού μας κόσμου και όχι ως μία αμετακίνητη συνθήκη που θα μας συνοδεύει για όλη μας τη ζωή.
Αν ένα παιδί νιώθει ότι κάτι σε αυτά που νιώθει και σε αυτά που κάνει τον δυσκολεύουν στην καθημερινότητα τότε πρέπει να απευθυνθεί σε έναν ψυχολόγο ή σε έναν ψυχίατρο. Οι γονείς οφείλουν να μιλήσουν στα παιδιά τους γι’ αυτό, διότι αυτή η τάση μπορεί να γίνει και επικίνδυνη.
Τα παιδιά πρέπει να μάθουν να ξεχωρίζουν την λεπτή γραμμή ανάμεσα σε ένα άρθρο ή σε ένα βίντεο που οφείλει να ενημερώσει και μέχρι εκεί και ανάμεσα σε έναν ασθενή, που επισκέπτεται έναν γιατρό από κοντά, για να προχωρήσει σε διάγνωση.
Μιλήστε στα παιδιά για τις ψυχικές ασθένειες, ακούστε αυτά που έχουν να σας πουν και τα προβληματίζουν και εξηγήστε τους, πως μπορεί η ψυχική ασθένεια να μην είναι καρκίνος ή εγκεφαλικό, όμως τίποτα το γοητευτικό δεν υπάρχει σε αυτήν και σίγουρα δεν μπορεί να γίνει “τάση”, την ίδια στιγμή που εκατομμύρια ασθενείς, πάσχουν όντως και βασανίζονται.
Πηγή
