Ανείπωτος είναι ο πόνος των συγγενών των θυμάτων και των αγνοουμένων από την τραγωδία στα Τέμπη.
Απελπισμένοι γονείς ψάχνουν στα χαλάσματα ένα κομμάτι πανί, ένα κομμάτι «ελπίδας». Ενδόμυχα γνωρίζουν πως τα παιδιά τους δεν είναι πια εδώ, ωστόσο αρνούνται να πιστέψουν ότι τα σπλάχνα τους, που με τόσο κόπο και θυσίες μεγάλωναν, χάθηκαν τόσο άδικα.
Σώματα εξαϋλωμένα, τραυματισμένα, και ψυχές που βρίσκονται ακόμα στον τόπο που έχει απλώσει το αποτύπωμά του ο θάνατος.
Ο κ. Παπάζογλου, βιώνει μαζί με άλλους γονείς τις δραματικές ώρες της αναμονής. Περιμένει το μοιραίο τηλέφωνο για να παραλάβει, ένα σφραγισμένο φέρετρο.
«Το παιδί είχε πάει 3ημερο ταξίδι στην Αθήνα και γύρισαν από Αθήνα Θεσσαλονίκη . Μας πήραν τηλέφωνο από τη Λάρισα ότι υπάρχει μια μικρή καθυστέρηση. Μετά από μία ώρα ξαναχτύπησε το τηλέφωνο και ήταν η φίλη του, η οποία έντρομη μας είπε ότι κάτι έχει συμβεί. Μας είπε ότι την έβγαλαν έξω, και ότι ο Γιώργος (σ.σ ο γιος του) δεν είναι εδώ και δεν απαντάει στο κινητό του. Εμείς είχαμε τελειώσει τις δουλείες μας, ήμασταν ήρεμοι και ξαφνικά άλλαξε η ζωή μας. Ήρθαμε στην Λάρισα και ακολούθησαν αυτά που ξέρετε», είπε αρχικά.
«Ήταν ένα ωραίο παιδί…. Ήταν φοιτητής στο ΑΠΘ, στο τμήμα φυσικής, είχε πολλά όνειρα. Δεν πήγαινε συχνά ταξίδια με τρένο. Δεν πρόλαβε να ζήσει τη ζωή του όπως και άλλα παιδιά αυτής της τραγωδίας. Τόσα παιδιά «πήγαν» τζάμπα», συμπλήρωσε.
Για την απόδοση ευθυνών δήλωσε πως, «δεν είμαι ειδικός για να πω ποιος φταίει. Υπάρχουν επιτροπές και εμπειρογνώμονες. Ό,τι και να γίνει τα παιδιά δεν γυρίζουν πίσω. Φοβάμαι ότι στην Ελλάδα γίνονται συχνά τέτοιες τραγωδίας και φταίνε όλοι», κατέληξε ο κ. Παπάζογλου.
Πηγή
