Αβάστακτος είναι ο πόνος των συγγενών των αδικοχαμένων θυμάτων της τραγωδίας των Τεμπών.
Για την διαχείριση τέτοιων τραγικών καταστάσεων μίλησε η κ. Αργυρίου.
«Είναι πολύ δύσκολες αυτές οι καταστάσεις αυτές τις μέρες, βιώνουμε ένα συλλογικό πένθος γιατί ταυτιζόμαστε πολύ άνετα. Θα μπορούσε πολύ άνετα να είναι κάποιος από εμάς, να είναι το δικό μας το παιδί μέσα σε αυτό. Μιλάμε για νέα παιδιά. Τρένο στην Ελλάδα σημαίνει «φοιτητής», και ο φοιτητής είναι το μέλλον της χώρας», είπε αρχικά.
«Αυτή τη στιγμή το μέλλον της χώρας δεν το προσέξαμε. Στο κομμάτι του πένθους, ο γονιός τι ακριβώς να θρηνήσει; Υπάρχουν γονείς που δεν παρέλαβαν τίποτα. Είναι μέσα στη διαδικασία του πένθους για α μπορέσεις να πας στο παρακάτω στάδιο, να αποχαιρετήσεις σωστά το παιδί σου. Είναι υποχρέωση όλων να μην επιμένει με τους γονείς», συμπλήρωσε η κ. Αργυρίου.
«Η απόδοση ευθυνών θα είναι ίσως αυτό που θα ελαφρύνει τον πόνο των γονιών. Δεν είναι στον νόμο της φύσης να κηδεύουν οι γονείς τα παιδιά. Από την άλλη χρειάζονται απαντήσεις. Υπάρχει μεταξύ άλλων και το σύνδρομο του επιζώντα που αφορά όλους εκείνους που βοήθησαν σε όλη αυτή την τραγωδία. Χρειάζεται σεβασμός, διακριτικότητα και ταπεινότητα σε αυτές τις καταστάσεις, ακόμα και από την αστυνομία. Αυτή η οργή χρειάζεται να ξεσπάσει, είναι ακόμα σε σοκ η κοινωνία, οι άνθρωποι που το βίωσαν», συμπλήρωσε.
Αναφορικά με το πένθος, η κ. Αργυρίου υπογράμμισε πως, «το πένθος είναι προσωπική υπόθεση του καθενός. Είδατε κάποιοι το εκφράζουν με εξωστρέφεια, άλλοι δε θέλουν να μιλήσουν, άλλοι πονάνε ή κλαίνε. Είναι πάρα πολύ νωρίς για να μπορέσουμε να πούμε με ποιον τρόπο θα μπορέσει να κλιμακωθεί όλο αυτό. Αυτό το σοκ θα μείνει. Και θα βοηθήσει πολύ το να αποδοθούν ευθύνες. Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο εαυτός μας».
Για την απόφαση με τα κλειστά φέρετρα σημείωσε πως, «θα πω την προσωπική μου άποψη. Είμαστε πολύ μικροί για να πούμε στον γονιό πώς να πενθήσει. Μέσα στη διαδικασία του πένθους είναι να μπορέσεις να έχεις τις τελευταίες στιγμές με τον νεκρό σου. Γι΄αυτό στα χωριά βάζουν τον νεκρό στο κέντρο του σπιτιού και περνούν και αποχαιρετούν. Θες να το δεις αυτό και για να το συνειδητοποιήσεις, χρειάζεται να το δεις. Θεωρώ λοιπόν πως πολλοί γονείς δεν παρέλαβαν και τίποτα, γι’ αυτό. Ήταν βίαιο αυτό».
Πηγή
