Τι σχέση έχουν οι γονείς μας με τις Eρωτικές επιλογές μας;

Είναι απολύτως λογικό αν σκεφτούμε ότι είναι οι άνθρωποι που διαμορφώνουν πλήρως τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τη ζωή, μας εμφυσούν όλα τα πιστεύω τους και (συνήθως) μας επηρεάζουν ως προς το ποιον και τι θα συμπαθούμε, τι θα αποφεύγουμε και με τι θα γοητευόμαστε. Δεν είναι ότι το κάνουν κακοπροαίρετα, αλλά θέλει τεράστια προσωπική δουλειά να μπορείς να απελευθερωθείς από τα πρέπει που κουβαλάς ώστε να μην τα κληροδοτήσεις στα παιδιά σου.

Το κομμάτι των ερωτικών σχέσεων είναι ακόμα πιο πολύπλοκο γιατί η γονική επιρροή λειτουργεί πιο ύπουλα και υποσυνείδητα. Εάν θεωρείς ότι έχεις μεγαλώσει με το τέλειο πρότυπο ζευγαριού, τότε ξεκάθαρα έχεις επηρεαστεί και το βλέπεις. Είναι λανθασμένη πεποίθηση; Φυσικά. Δεν υπάρχει ιδανικό ζευγάρι και αυτό είναι κάτι που πρέπει να βλέπουμε χωρίς ροζ γυαλιά όταν μεγαλώνουμε. Προφανώς και υπάρχουν άνθρωποι που επικοινωνούν καλύτερα, βάζουν στην άκρη τον εγωισμό τους και εκδηλώνουν την τρυφερότητά τους. Όλα αυτά δεν τους κάνουν τέλειους. Γιατί μέσα σε αυτά υπάρχουν και οι κακές στιγμές όπου καλούμαστε να φερθούμε σαν ενήλικες και να τις ξεπεράσουμε.

Από την άλλη, πάμε στην κλασική παγίδα, στην οποία πέφτουμε οι περισσότεροι, όταν θεωρούμε ότι δεν πρόκειται να κάνουμε τα ίδια λάθη με τους γονείς μας. Αυτό είναι κάτι που υποστηρίζει η λογική και όχι το συναίσθημά μας. Για παράδειγμα, εάν ένας άντρας μεγαλώνει με μία πολύ νευρική μαμά και έναν ήρεμο μπαμπά που της καταλαγιάζει τα νεύρα, το πιθανότερο είναι ότι θα επαναλάβει αυτό το μοτίβο σχέσης και ο ίδιος, χωρίς καν να το αντιλαμβάνεται. Τείνουμε να ερωτευόμαστε αυτό που μας είναι οικείο, ακόμα και αν (με τη λογική) δεν είναι λειτουργικό. Γοητεύεται λοιπόν από μία νευρική γυναίκα που του κάνει την ψυχολογία σμπαράλια αλλά δεν φεύγει κιόλας από δίπλα της, γιατί για κάποιο λόγο νιώθει σαν στο σπίτι του.

Το ότι αντιλαμβανόμαστε ότι αντιγράφουμε αυτό που έχουμε δει στο σπίτι μας, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι μπορούμε και να το αλλάξουμε. Αλλά είναι καλό να μην πέφτουμε σε πλάνη ότι δήθεν μου και τάχα μου, δεν επηρεαζόμαστε με τίποτα και ότι λειτουργούμε tabula rasa.

Υπάρχει σωτηρία; Όπως και σε όλα τα πράγματα, όταν αποδεχόμαστε τις πλευρές του εαυτού μας που δεν συμπαθούμε ιδιαίτερα, υπάρχει μία μικρή πιθανότητα να τις βελτιώσουμε. Τους επιτρέπουμε να εκτονωθούν και δεν νιώθουμε ενοχικά για αυτές. Αλλά και να μην αλλάξουμε το ποιοι είμαστε, δεν πειράζει. Η οικογένειά μας μας επηρεάζει θέλοντας και μη ως προς την επιλογή των ανθρώπων. Το πως θα διαχειριστούμε τις σχέσεις και σε ποιο επίπεδο θα τις φτάσουμε, έχει να κάνει με την προσωπική εξέλιξη του καθένα και πόσο διατεθειμένος είναι να ανακαλύψει βαθιά τον εαυτό του, αλλά και τους άλλους. Αυτό που ίσως βοηθά είναι, καθώς μεγαλώνουμε, να παύουμε να δίνουμε τεράστια σημασία σε αυτά που πιστεύουν οι γονείς μας και να βγούμε από το ‘κουκούλι’ της προστασίας τους. Οι γονείς αντικαθίστανται από άλλους ανθρώπους που γίνονται σημαντικότεροι για εμάς και ο πρώτος άνθρωπος που πρέπει να ακούμε και να υπολογίζουμε περισσότερο, είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.