ΕΝΑΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ, ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ
Επιμέλεια: Μαρία Σφυρόερα
Αυτή είναι μια ιστορία φαντασίας, μια μυθοπλασία. Πρόκειται για μια ιστορία που αφορά έναν Έλληνα, τον Διονύση και τη (φανταστική) αλληλογραφία του με τον διάσημο σκηνοθέτη και ηθοποιό Γούντι Άλεν, από την αρχή της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Ο Έλληνας έχει χάσει τη δουλειά του και για να επιβιώσει απασχολείται σταδιακά ως εργάτης γης, μικροθελητής, μέντιουμ και ονειροσκόπος, φύλακας ζώων συντροφιάς, ακόμα και κλεφτράκος με το ζόρι και για λογαριασμό άλλων. Απώτερος στόχος του Έλληνα είναι να συγκεντρώσει χρήματα και να μετοικήσει στις Η.Π.Α., αλλά κάθε φορά του τυχαίνει κάτι δυσάρεστο και δεν τα καταφέρνει.
Μέσα από την (υποτιθέμενη) αλληλογραφία του «ήρωά μας» με τον Γούντι Αλεν, περιγράφονται με μαύρο χιούμορ, σαρκασμό και υπερβολή, διάφορα γεγονότα που είτε έχουν πραγματοποιηθεί είτε θα μπορούσαν να έχουν πραγματοποιηθεί, τόσο στη χώρα μας όσο και στις Η.Π.Α. Παράλληλα προκύπτουν οι μεγάλες διαφορές σκέψης μεταξύ του Διονύση και του Γούντι.
Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου με τον τίτλο Ο Θάνατος. Γιατί, θα αναρωτιέστε. Διότι το κεφάλαιο αυτό, περιγράφει ότι «ο Θάνατος πέθανε» και ότι έτσι οι άνθρωποι δεν θα πεθαίνουν πια, με ότι συνεπάγεται αυτό. Όπως γράφει ο Γούντι στον Διονύση «από κάπου ξεκίνησε η φήμη ότι ο Θάνατος ήταν για μέρες του θανατά και μετά πέθανε […] Δυο γεροντοκόρες από τη Νεμπράσκα είπαν ότι είδαν τον Θάνατο να αυτοπυροβολείται […] Τρεις Πορτορικανοί από το Κεντάκι είπαν ότι τον είδαν να βουτά στα νερά ενός χειμάρρου με μια πέτρα στο λαιμό, αφού πρώτα τον άκουσαν να λέει «Φτάνει πια, όλοι με βρίζουν και με φοβούνται» ή κάτι τέτοιο. […] Εξάλλου, μια ομάδα ινδιάνων Ναβάχος από τη Γιούτα είπαν ότι τον είδαν αρχικά να προσεύχεται και στη συνέχεια να ανυψώνεται στους ουρανούς […] Οι φήμες γύρω από τον θάνατο του Θανάτου εξαπλώθηκαν με την ταχύτητα του φωτός […] Οι μονοφυσίτες και οι αβραμίτες πληροφόρησαν τους πιστούς τους ότι «ήγκικεν η ώρα», ενώ οι ορθόδοξοι διερωτήθηκαν εάν έρχεται η Ανάσταση…»
Ο Γούντι γράφει στον Διονύση ότι τα ερωτήματα γύρω από τον θάνατο του Θανάτου πληθαίνουν και ότι μετά τις σχετικές φήμες «οι ασφαλιστικές εταιρείες αύξησαν κατακόρυφα τα ασφάλιστρα αφού με τον πεθαμό του Θανάτου το προσδόκιμο όριο ζωής των ανθρώπων ανεβαίνει κατακόρυφα σε μερικά εκατομμύρια χρονάκια». Μεγάλο πρόβλημα αντιμετωπίζουν και οι μεσιτικές εταιρίες αφού «οι άνθρωποι θα ζουν επ΄ άπειρον, πόσο πρέπει να πωλούνται τα σπίτια;» Πρόβλημα και στις τράπεζες σε σχέση με τους τόκους που πρέπει να καταβάλλουν. Διαδηλώσεις παντού για να μην αυξηθούν τα όρια συνταξιοδότησης, κ.λπ.
Τελικά, αποκαλύπτεται ότι ο Θάνατος δεν πέθανε και οι πάντες ηρεμούν. Η κατάσταση όμως έχει ξεφύγει και για μια ακόμα φορά ο Διονύσης δεν κατορθώνει να μαζέψει τα απαραίτητα χρήματα για να μεταβεί στις Η.Π.Α. και έτσι παραμένει στην Ελλάδα προσδοκώντας το καλύτερο.
*********
Έγραψα αυτό το βιβλίο για να «ξεφύγω» εμμέσως, νοητά, από την πραγματικότητα που διαμόρφωσε η οικονομική και κοινωνική κρίση στην Ελλάδα. Μετά από 33 χρόνια ασχολίας με το οικονομικό ρεπορτάζ σε εφημερίδες, περιοδικά και πρακτορεία ειδήσεων, ένιωσα την ανάγκη να γράψω με χιούμορ και σαρκαστική διάθεση για τις περιπέτειες ενός Έλληνα (άνθρωπος της διπλανής πόρτας) που προσπαθεί να συγκεντρώσει χρήματα για να μεταβεί στις Η.Π.Α. Οι περιπέτειές του καταγράφονται μέσω της (φανταστικής) αλληλογραφίας του με τον Γούντι Αλεν.
Γιατί διάλεξα τον Γούντι Αλεν; Διότι πρόκειται για τον καλύτερο κωμικό ηθοποιό των τελευταίων δεκαετιών και διότι στις ταινίες του (είτε ως σκηνοθέτης είτε ως ηθοποιός) χρησιμοποιεί το χιούμορ (πολλές φορές μαύρο ή δηκτικό) για να περιγράψει διάφορες καταστάσεις, συνήθως δυσάρεστες. Παράλληλα, με τους ρόλους που έπαιζε (συνήθως νευρωτικού τύπου) έδειχνε, προφητικά θα έλεγα, τον μελλοντικό άνθρωπο, όπως διαμορφώνεται από τον πολιτισμό μας. Εξάλλου, ο Γούντι, μου έστειλε σε χρόνο ρεκόρ ένα αυτόγραφο του όταν το ζήτησα…
Διονύσης Σταμπόγλης
Το βιβλίο του δημοσιογράφου και συγγραφέα Διονύση Σταμπόγλη Το ΔΝΤ ο Γούντι Άλεν και εγώ κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Εύμαρος (σελ.: 136, τιμή: 8.00 €).
Εικαστικό εξωφύλλου:
Σταύρος Σταμπόγλης
Απόσπασμα από το κεφάλαιο με τίτλο Η ταινία:
Αγαπητέ Γούντι, χαίρε.
Ελπίζω να είσαι καλά και το ίδιο θα επιθυμούσα και για μένα, που δεν είμαι καλά. Όπως πληροφορήθηκα από έντυπο για την Τέχνη, πρόκειται να γυρίσεις μια νέα ταινία, την υπόθεση της οποίας εμπνεύσθηκες από τα όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Και πολύ καλά θα κάνεις. Δεν είχα καμιά αμφιβολία ότι Εσύ και μόνον Εσύ θα σκεπτόσουνα κάτι τέτοιο.
Εκείνο που δεν κατάλαβα, όμως, είναι εάν η ταινία Σου θα είναι κωμωδία, δράμα ή τραγωδία ή όλα αυτά μαζί. Όπως και να έχει το πράγμα, θα σου ήμουνα εξαιρετικά υπόχρεος εάν με συμπεριελάμβανες στην ομάδα των συνεργατών Σου, είτε ως βοηθό σκηνοθέτη (βοηθό Σου) είτε ως σύμβουλό Σου για τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα είτε ως ηθοποιό, αφού όπως γνωρίζεις μπορώ να υποδυθώ οποιονδήποτε ρόλο. Σε ό, τι αφορά τα οικονομικά, την αμοιβή μου εννοώ, μπορούμε να τα συζητήσουμε σε μια μεταγενέστερη φάση. Θα χαιρόμουνα ιδιαίτερα εάν μου απαντούσες σύντομα (και θετικά, φυσικά), ώστε να μην δεχθώ, εν τω μεταξύ, άλλες προτάσεις συνεργασίας που μου έχουν γίνει από σκηνοθέτες και παραγωγούς, εδώ στην Ελλάδα, αλλά και από το εξωτερικό.
Υ.Γ.: Γράψε μου δυο λέξεις για την ταινία Σου, σε παρακαλώ.
Αγαπητέ Διονύση,
Είμαι πράγματι καλά και το ίδιο επιθυμώ και για σένα, που δεν ήσουνα καλά, όπως μου έγραψες. Ανέγνωσα με ενδιαφέρον το μήνυμά σου. Όντως, πρόκειται να γυρίσω μια νέα ταινία, που εμπνεύσθηκα από τα όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Σε αυτή την ταινία αποφάσισα να είμαι παραγωγός, σκηνοθέτης, βοηθός σκηνοθέτη, σεναριογράφος και πρωταγωνιστής, ενώ ταυτόχρονα θα υποδυθώ και άλλους δυο-τρεις ρόλους (πιθανότατα το ρόλο του Μαυρομανλή ή του Τζέφρι, αλλά δεν αποκλείεται να υποδυθώ και τον Μπένι). Εξάλλου, ο Ρομπέρτο Μπενίνι, που μου τηλεφώνησε χθες, μου πρότεινε να παίξει το ρόλο μιας καλόγριας η οποία πείθει τη Μάνα ενός των ανωτέρω πρωταγωνιστών να αυτοκτονήσει, δεδομένου ότι αυτή (η Μάνα) έβγαλε από την κοιλιά της έναν τέτοιο άνθρωπο. Υπερβολικός όπως πάντα ο Μπενίνι. Τέλος πάντων, επί του παρόντος δεν σκέφθηκα ακόμα εάν και κατά πόσον «χωράς» σε αυτή την ταινία που πάει σίγουρα για Όσκαρ.
Υ.Γ.: Εσύ τι λες; Τι ρόλο προτείνεις να παίξεις;
Ο Διονύσης Σταμπόγλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1950. Αποφοίτησε από την Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιώς (νυν Πανεπιστήμιο Πειραιώς) και ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στη Γαλλία (Maîtrise universitaire με θέμα εργασίας <Οι Πολυεθνικές Εταιρίες στην Ελλάδα› και DEA –πρώτο κύκλο διδακτορίας –με διπλωματική εργασία). Και στις δυο εργασίες κρίθηκε με άριστα.
Το 1986 τιμήθηκε με το βραβείο IRENE SCIZIER της (τότε) ΕΟΚ, το 1988 από το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ) και το 2002 με το βραβείο της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων.
Σε συνεργασία με το υπουργείο Εξωτερικών έχει γράψει τα βιβλία: Ατζέντα 2000 και η Η Συνθήκη του Άμστερνταμ. Επίσης έχει γράψει: Το ευρώ-το νέο νόμισμα, Η Ελληνική Προεδρία στην Ε.Ε. (Εκδοτικός Οργανισμός ΛΙΒΑΝΗ), Οι Ξένες Επενδύσεις στην Ελλάδα (εκδόσεις ΚΕΡΚΥΡΑ) και Η Ελλάδα στην Προεδρία της Ε.Ε. από τον εκδοτικό οίκο ECONOMIA.
Έχει συνεργασθεί σε δημοσιογραφικό επίπεδο με τα υπουργεία, Εξωτερικών, Οικονομίας, Γεωργίας και Εμπορικής Ναυτιλίας και ήταν συντάκτης των εφημερίδων ΕΘΝΟΣ και Το Βήμα. Επίσης εργάσθηκε στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων και στο ειδησεογραφικό πρακτορείο Reuters.
Πηγή
