Το σχέδιο για την εξάπλωση των Κινέζων στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο

Αυτό είναι ένα θέμα στο οποίο οι δύο χώρες διαφωνούν και πιθανότατα θα συνεχίσουν να διαφωνούν. Θα συμφωνούσαν όμως -αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει καθόλου τον πρόεδρο των ΗΠΑ- αν συζητούσαν για… ποδόσφαιρο και για την εξάπλωση των Κινέζων στο συγκεκριμένο επιχειρηματικό πεδίο, γιατί οι αριθμοί λένε ότι μέσα σε λίγα χρόνια η Κίνα «εκπροσωπείται» μετοχικά και διοικητικά σε 24 ποδοσφαιρικά κλαμπ, σε 14 χώρες, σε τρεις ηπείρους. Οχι και λίγο…

Αυτό, βέβαια, θα έπρεπε να το περιμένουν όλοι από το 2016, όταν ο κόσμος σοκαρίστηκε μαθαίνοντας ότι η Σανγκάη Σένουα, μια ομάδας της οποίας την ύπαρξη αγνοούσαν άπαντες εκτός Ασίας, πρόσφερε περίπου 50 εκατ. ευρώ για ένα χρόνο στον Κάρλος Τέβες, ο οποίος είχε επιστρέψει στην Αργεντινή και στη Μπόκα Τζούνιορς. Ο Αργεντίνος πήγε, όπως πήγαν κι άλλοι παίκτες, ακόμη και από δυνατές ευρωπαϊκές ομάδες, όπως για παράδειγμα ο Βραζιλιάνος Όσκαρ που άφησε την Τσέλσι για να παίξει στο πρωτάθλημα της Κίνας.

Αυτο θεωρητικά θα έπρεπε να εξελιχθεί στο κορυφαίο του πλανήτη και η χώρα θα έπρεπε σιγά-σιγά να μετατραπεί σε μια ποδοσφαιρική υπερδύναμη σύμφωνα με το φιλόδοξο πλάνο, τουλάχιστον όπως αυτό παρουσιαζόταν από τον διεθνή Τύπο τότε, του προέδρου Σι Τζινπίνγκ. Δεν έγινε ακριβώς έτσι, αφού όσα ονόματα κι αν προσέγγισαν οι Κινέζοι μάλλον δεν κατάφεραν να ασχολείται κανείς μαζί τους, αλλά τουλάχιστον μπήκαν στο ποδόσφαιρο. Επιχειρηματικά. Και συνεχίζουν να μπαίνουν.

Την πρώτη εβδομάδα του Απριλίου η ελβετική Γκρασχόπερς ανακοίνωσε ότι περνάει στα χέρια της Champion Union HK Holdings Limited, κινέζικη εταιρεία με ιδιοκτήτρια την Τζένι Γουάνγκ, η οποία αγόρασε το 100% των μετοχών του συλλόγου. Έτσι, στην οικία της κ. Γουάνγκ μπορούν να… μαλώνουν για την μπάλα αν θέλουν, αφού ο σύζυγος της, Γκούο Γκουάντσανγκ, ιδιοκτήτης της Fosun International Limited και 24ος στη λίστα με τους πιο πλούσιους Κινέζους, είναι ο ιδιοκτήτης της Γουλβς, αντιπάλου του Ολυμπιακού στο Europa League.

Οι «λύκοι» είναι η μία από τις έξι αγγλικές ομάδες, στη μετοχική σύνθεση των οποίων υπάρχουν Κινέζοι επιχειρηματίες. Είτε ως ιδιοκτήτες, είτε ως μειοψηφία. Αυτό, για παράδειγμα, συμβαίνει στη Μάντσεστερ Σίτι των Αράβων, όπου η China Media Capital, ένα επενδυτικό fund, έχει το 13% των μετοχών. Στις άλλες τέσσερις ομάδες του νησιού που υπάρχουν Κινέζοι στο μετοχολόγιο, είναι ως ιδιοκτήτες.

Συγκεκριμένα, στη Σαουθάμπτον το 80% των μετοχών ανήκει στον Γκάο Τίσενγκ, ιδιοκτήτη της Lander Sports Development, στη Μπάρνσλεϊ είναι κάτοχος του 90% ο Τσιεν Λι, ιδρυτής και ιδιοκτήτης του επενδυτικού fund NewCity Capital, στη Ρέντινγκ έχει το 75% ο Ντάι Γιόνγκε, πρόεδρος του επενδυτικού fund Renhe Commercial Holdings Company Limited, στη Γουέστ Μπρομ είναι ιδιοκτήτης έχοντας το 100% των μετοχών ο Λάι Γκουοτσουάν, επενδυτής και ιδιοκτήτης της Yunyi Guokai Sports Development Limited.

Η Premier League βέβαια, το αγγλικό ποδόσφαιρο γενικά είναι αυτό με τα περισσότερα λεφτά, οπότε είναι λογικό και κατανοητό το να θέλει ένας επιχειρηματίας να εμπλακεί για αυτό, ακόμη κι αν μιλάμε για ομάδα μικρότερης κατηγορίας. Λογικό και κατανοητό είναι το να επιθυμεί ένας Κινέζος μεγιστάνας να αγοράσει την ιταλική Ίντερ, το πιο μεγάλο ποδοσφαιρικό όνομα που έχει περάσει σε χέρια Κινέζων και συγκεκριμένα του Τζιντόνγκ Ζιανγκ, ιδιοκτήτη της Suning, η οποία βασικά δραστηριοποιείται στα πάντα.

Αυτό που δεν μοιάζει λογικό, είναι το να εμπλέκονται Κινέζοι επιχειρηματίες σε ομάδες που φαινομενικά τουλάχιστον δεν τους προσφέρουν κάτι στον οικονομικό τομέα. Όπως, για παράδειγμα, συμβαίνει στη Γαλλία. Όχι τόσο για το 20% που κατέχει στη Λυών η εταιρεία IDG Capital Partners, γιατί πρόκειται για μια ομάδα με παρουσίες στο Champions League και νέο γήπεδο, αλλά για το 100% που έχει στη Σοσό το Nenking Group, fund που ασχολείται με το real estate και τα φάρμακα, ή για το 60% που έχει στην Οσέρ o Τζέιμς Ζου, Κινέζος επενδυτής.

Στην Ισπανία, από την άλλη πλευρά, έχουμε τις περιπτώσεις των Γρανάδα και Εσπανιόλ. Η πρώτη έχει περάσει στα χέρια Τζιάνγκ Λιζάνγκ, ο οποίος έχει το 99% του κλαμπ και παράλληλα είναι και μέτοχος των Μινεσότα Τίμπεργουλβς στο ΝΒΑ, ενώ οι Καταλανοί ανήκουν στο Rastar Group, εταιρεία κατασκευής πλαστικών προϊόντων που εξελίχθηκε σε έναν από τους μεγαλύτερους παραγωγούς παιδικών καθισμάτων στην Κίνα.

Συνεχίζοντας, βλέπουμε ότι στην Τσεχία και συγκεκριμένα στη Σλάβια Πράγας, η οποία φέτος επανήλθε στο Champions League, ιδιοκτήτης είναι η κινέζικη κατασκευστική εταιρεία Sinobo Group, ενώ στην Ολλανδία και στη Ντεν Χάαγκ η Inited Vansen, εταιρεία που είχε αναλάβει την τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Πεκίνο.

Από εκεί και πέρα, σε ό,τι αφορά την Ευρώπη, Κινέζους ιδιοκτήτες θα βρει κανείς και σε Πορτογαλία, Βέλγιο, Δανία και Φινλανδία. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι καμία εξ αυτών των ομάδων δεν πρόκειται να τους αποφέρει οικονομικό κέρδος, ενώ σε ό,τι αφορά την Πορτογαλία και τις «επενδύσεις» σε ομάδες όπως οι Οριεντάλ Ντράγκον, Ουνιάο Σιντρένσε, Πινιαλνοβένσε και Τορένσε, την ύπαρξη των οποίων μάλλον αγνοεί οποιοσδήποτε εκτός χώρας, έχουν κυκλοφορήσει διάφορα για τον ρόλο του περιβόητου μάνατζερ Ζόρζε Μέντες.

Και αν πάμε σε άλλους ηπείρους, θα δούμε ότι στις ΗΠΑ και συγκεκριμένα στην ομάδα Φοίνιξ Ράιζινγκ έχει το 30% ο Αλεξ Ζιένγκ, ο οποίος δραστηριοποιειται στον τομέα των ξενοδοχείων και έχει επενδύσει στην Αριζόνα, στη Ν. Αμερική και συγκεκριμένα στη Βραζιλία η Ντεσπορτίβο Μπραζίλ ανήκει στο Shandong Luneng Group, εταιρεία παραγωγής ηλεκτρικών προϊόντων, ενώ στην Αυστραλία έχουμε την περίπτωση της Νιούκαστλ Τζετς, η οποία έχει περάσει στα χέρια του Ledman Group, κινέζικη εταιρεία high-tech.

Και κάπως έτσι, η Κίνα μπορεί να μην πρωταγωνιστεί στο ποδόσφαιρο όπως ήθελε ο πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ όταν κατάστρωνε το πλάνο του, αλλά σίγουρα έχει καταφέρει να βρίσκεται παντού. Είτε στην Ευρώπη, είτε στην Αμερική, είτε στην Ωκεανία. Είτε ως ιδιοκτήτες, είτε όχι…