«Πώς έζησα την κόλαση»
«Ξέρω ότι το παιδί μου είναι ζωντανό και είμαι πολύ ευγνώμων γι’ αυτό. Όμως πονάω για τις άλλες μανούλες που έχασαν τα παιδιά τους».
«Είχα αποδεχτεί τον θάνατό μου. Είχα αποδεχτεί ότι έφυγα κι εγώ μέσα σε όλες τις υπόλοιπες ψυχές που υπήρχαν εκεί μέσα».
«Έπιασα μαμά το κινητό, πήρα τον μπαμπά και του είπα ‘Καιγόμαστε… βοήθεια…’»
«Πάμε φίλε. Πάμε! Θα τα καταφέρουμε! Θα βγούμε ζωντανοί. Πάμε γιατί θα καούμε».
Ο Ανδρέας είναι 20 ετών. Όταν έγινε η φονική σύγκρουση βρισκόταν στο 2ο βαγόνι. Τραυματίστηκε ελαφρά. Κατάφερε να σώσει αρκετούς από τους συνεπιβάτες του. Έγινε ο ήρωάς τους. Στη μνήμη του επανέρχονται όμως, οι εικόνες του εφιάλτη…
Η περιγραφή της θείας του 20χρονου Δημήτρη είναι ανατριχιαστική. Έψαχνε τον ανιψιό της ανάμεσα στις λαμαρίνες… Ήταν από τους πρώτους που έφτασαν στα Τέμπη, λεπτά μετά τη φονική σύγκρουση.
Ο 22χρονος Στέλιος στάθηκε κι εκείνος τυχερός. Μια διάσειση και τραύματα άνευ σημασίας. Μίλησε για λίγο μόνο στον πατέρα του. Κι ύστερα, σιωπή. Δεν θέλει να θυμάται…
«Ήταν στο τρίτο βαγόνι, ήταν στο βαγόνι που το βλέπουμε στην τηλεόραση και γέρνει. Σ΄ αυτό ήταν μέσα, έχει πεθάνει αυτή που καθόταν δίπλα του λέει και είδε και κομμένα χέρια, τέτοια πράγματα μας είπε. «Μετά το μπαμ», λέει, «από ένα τζάμι πεταχτήκαμε έξω», τράβηξε κι έναν άλλο φίλο του και βγήκαν έξω», είπε.
Φύλακας άγγελος
Ο Άγγελος, στα 18 του χρόνια, είχε τη ψυχή, αν και τραυματίας, να σώσει 16 συνεπιβάτες του.
Ούτε ο Άγγελος κατάλαβε στην αρχή τι είχε συμβεί, πόσο μάλλον το μέγεθος της τραγωδίας…
Ο 20χρονος γιος της Άννας – Μαρίας είναι κι αυτός ένας από τους τυχερούς. Αν και βαριά τραυματισμένος, η ζωή του δεν διατρέχει πλέον κίνδυνο. Και για τον Δημήτρη όμως, είναι τόσο σκληρό να θυμάται…
Είναι εκείνοι που κατάφεραν να επιζήσουν, χωρίς να γνωρίζουν αν και πώς θα μπορέσουν να ξεπεράσουν ποτέ τον απόλυτο εφιάλτη που έζησαν.
Πηγή
