Μία από τις πιο συνηθισμένες μεθόδους που χρησιμοποιούν οι γονείς στα παιδιά τους είναι η τιμωρία.
Το πρόβλημα με την τιμωρία είναι ότι όταν ένα παιδί τιμωρηθεί δεν ενθαρρύνεται να τα καταφέρει καλύτερα. Αντίθετα αισθάνεται μακριά από τους γονείς του. «Αν η μητέρα μου με αγαπούσε, δεν θα με χτυπούσε, ούτε θα με φώναζε, ούτε θα με έστελνε στο δωμάτιό μου», σκέφτονται πολλά παιδιά.
Όπως αναφέρει η ψυχολόγος Sarah Ockwell- Smith στο βιβλίο της «Δεν θέλουν τιμωρία, αγάπη θέλουν», εκδόσεις διόπτρα, δεν είναι λογικό να προσπαθείς να πειθαρχήσεις ένα παιδί κάνοντάς το να αισθάνεται αποκομμένο – το μόνο που συμβαίνει έτσι είναι ότι αυξάνονται οι πιθανότητες για περισσότερα ανεπιθύμητη συμπεριφορά , γιατί το παιδί αισθάνεται χειρότερα.
«Για τα παιδιά, ο τρόπος που τους φέρεστε είναι μια σαφής ένδειξη της αγάπης σας. Αν τους φέρεστε άσχημα, συχνά υποθέτουν ότι δεν νοιάζεστε πια για εκείνα. Το συναίσθημα αυτό επιδεινώνεται από τιμωρίες που βασίζονται στον κοινωνικό αποκλεισμό,όπως η απομόνωση στο δωμάτιό του ή η τιμωρία στη γωνία», υποστηρίζει η Sarah Ockwell- Smith.
Η ανεπιθύμητη συμπεριφορά μπορεί να πάψει προσωρινά, αλλά μόνο προσωρινά. Συν το ότι το παιδί δεν έχει να μάθει τίποτα. Το μόνο που έχει μάθει, μέσα από τη διαδικασία της συντελεστικής μάθησης, είναι ότι η τιμωρία σας συνδέεται με μια ορισμένη συμπεριφορά και για να αποφύγει την τιμωρία πρέπει να αποφύγει και τη συμπεριφορά.
Αλλά δεν έχει μάθει πώς να διαχειρίζεται πιο αποτελεσματικά μια κατάσταση, να είναι πιο κοινωνινό, να είναι πιο ηθικό ή αν έχει περισσότερο σεβασμό για εσάς. Η τιμωρία δεν διδάσκει τίποτε άλλο εκτός από το φόβο, και μόλις ο φόβος για την επαπειλούμενη τιμωρία σβήσει, η συμπεριφορά επιστρέφει , ή αναδύεται με έναν ελαφρά διαφορετικό τρόπο.
Επίσης, ενώ είναι σχετικά εύκολο να τιμωρήσεις μικρά παιδιά, όταν φτάσουν στην εφηβεία και είναι ψηλότερα από σένα , δεν είναι πιο αποτελεσματικό.
