Είναι σχεδόν αδύνατον να δεις αυτή την παραλία και να μην σκεφτείς συνειρμικά τους χίπις- και τη Ρένα Βλαχοπούλου να ψάχνει στις σπηλιές την κόρη της, στην ταινία «Η θεία μου η χίπισσα». Και είναι λογικό, γιατί τα Μάταλα ταυτίστηκαν πριν από μισό αιώνα και βάλε με το κίνημα των χίπις, τον χαλαρό τρόπο ζωής τους και το «καταφύγιό» τους στις σπηλιές, που μοιάζουν να γλιστρούν στη θάλασσα.
Είναι όμως τα Μάταλα μια ούτως ή άλλως πολύ όμορφη παραλία- κι ένα παραθαλάσσιο χωριό που ζει «στη σκιά» της φημισμένης ακρογιαλιάς του. Το ασφαλές φυσικό λιμάνι, στον κόλπο τη Μεσσαράς, έχει μήκος 250 μέτρα και πλάτος 45, οπότε είναι προφανές πως όλοι οι καλοί θα χωρέσουν. Στο ένα κομμάτι της ακτής, φιλόξενα αλμυρίκια προσφέρουν γενναιόδωρα τη σκιά τους, με φόντο τα απότομα βράχια ψαμμίτη και τις διάσημες σπηλιές τους.
Η ιστορία τους γυρνά πολλούς αιώνες πίσω, και κάποιοι τοποθετούν την κατασκευή τους στη Ρωμαϊκή εποχή. Άλλωστε το πλούσιο παρελθόν της περιοχής έχει τα τεκμήρια του και στην ανατολική πλευρά του χωριού αλλά και μέσα στη θάλασσα, με ορατά τα ίχνη του αρχαίου οικισμού.
Αν περάσεις στα Μάταλα την ημέρα σου, απολαμβάνοντας το χωριό, τη θάλασσα και το «ορόσημο» των σπηλιών, περίμενε μέχρι το ηλιοβασίλεμα. Το βλέμμα σου τα χορτάσει τον ήλιο να δύει πέρα από το Λιβυκό πέλαγος, και το πρόσωπό σου θα νιώσει τον καυτό άνεμο της Αφρικής.
Γιατί να πας: Για το παρελθόν της παραλίας, τους χίπις και τις σπηλιές τους. Το ενδιαφέρον και συνάμα αλλόκοτο θέαμά τους κάνει τα Μάταλα ξεχωριστά και θυμίζει πως κάποτε εδώ χτυπούσε η καρδιά της περιπλανώμενης νεολαίας.
