Το επάγγελμα του αγρότη δεν είναι όπως τα άλλα. Δεν υπάρχουν Κυριακές και αργίες για τον αγρότη κι τον κτηνοτρόφο, δεν υπάρχουν ωράρια. Και φυσικά, ολόκληρη η οικογένεια θα χρειαστεί να «προσαρμοστεί» στις ιδιαίτερες απαιτήσεις του κλάδου.
Λογικό, κατανοητό και επιβεβλημένο. Υπάρχουν, όμως και όρια.
Όρια που, δυστυχώς, ακόμη και σήμερα, δεν τηρούνται. Μπορεί εμείς, οι λίγο μεγαλύτεροι, να έχουμε να θυμόμαστε απ’ τα παιδικά μας χρόνια ατέλειωτες ώρες σκληρής δουλειάς στα καπνοχώραφα ή όπου αλλού, ήταν, όμως, άλλες εποχές εκείνες. Δεν νοείται σήμερα να βλέπει κανείς δωδεκάχρονα παιδιά πάνω τις ελιές, για να δώσουμε ένα παράδειγμα «ζωντανό» αυτή την περίοδο, να τινάζουν τον καρπό και να προσπαθούν, από φιλότιμο, να φανούν ισάξιοι στην αποδοτικότητα με τους εργάτες.
Απλά πράγματα, από αυτά που θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα: Τα παιδιά, …είναι παιδιά. Και η θέση τους είναι στο σχολείο και στα διαβάσματά τους. Κι αν περισσεύει ελεύθερος χρόνος, ως παιδιά, πρέπει να παίζουν.
Αν τώρα το παιχνίδι μπορεί να γίνει στην γεωργική ή στην κτηνοτροφική εκμετάλλευση, ακόμη καλύτερα. Χίλιες φορές καλύτερα, απ’ την ψυχρή οθόνη ενός υπολογιστή!
Το παιδί, όμως, θα έρθει στο μαντρί για να παίξει με τα ζώα. Όχι για να τα αρμέξει. Και θα σκαρφαλώσει στις ελιές επίσης για παιχνίδι. Όχι για κλάδεμα.
Παιχνίδι που πρέπει να είναι ασφαλές. Ας δούμε, λοιπόν, τους βασικότερους κινδύνους:
⇒ Οι τραυματισμοί από τα ζώα της εκμετάλλευσης, όσο εξοικειωμένα κι αν είναι τα παιδιά μαζί τους, είναι συχνοί. Άρα το παιχνίδι, που είπαμε πριν, θα πρέπει πάντα να γίνεται υπό την επίβλεψη ενήλικα. Και να έχουμε πάντα υπόψιν μας ότι τα ζώα είναι απρόβλεπτα. Μπορεί να ενοχληθούν από οτιδήποτε, μπορεί ακόμη και να ανταποκριθούν με τον δικό τους, επικίνδυνο τρόπο στο παιχνίδι. Άρα, ΠΡΟΣΟΧΗ.
⇒ Εξίσου συχνοί είναι οι τραυματισμοί ύστερα από πτώσεις από δέντρα ή διάφορες κατασκευές (αποθήκες, υπόστεγα). Προσέξτε, λοιπόν, που αφήνετε τις σκάλες και αν το παιδί έχει την τάση να σκαρφαλώνει, υποδείξτε του συγκεκριμένο σημείο-δέντρο, κατάλληλα διαμορφωμένο ως προς το ύψος που μπορεί να φτάσει το παιδί και φυσικά με πρόνοια ώστε αν πέσει, …να είναι στα μαλακά. Ένας έξυπνος τρόπος είναι να «υιοθετήσει» το παιδί το συγκεκριμένο δέντρο, να το κάνει δικό του. Και να φροντίσει το ίδιο για τα περαιτέρω.
⇒ Σε ότι αφορά τη χρήση εργαλείων και μηχανημάτων, …εδώ θα είμαστε αυστηροί: Είναι εγκληματική η συμπεριφορά που επιτρέπει στο παιδί να οδηγήσει το τρακτέρ, να πάρει το αλυσοπρίονο, να δουλέψει τα υπόλοιπα εργαλεία. Τα παιδιά υπερεκτιμούν τις δυνάμεις τους, μιμούνται τους μεγάλους, θέλουν να αποδείξουν ότι τα καταφέρνουν, έχουν φιλότιμο, όπως αναφέραμε και πιο πάνω, το οποίο, όμως, συχνά το πληρώνουν με βαρύς ακόμη τραυματισμούς.
- Η αλήθεια είναι πως ούτε οι ενήλικες τηρούμε τους κανόνες ασφαλείας των μηχανημάτων. Δίνουμε, έτσι, το κακό παράδειγμα στα παιδιά. Όταν τους δίνουμε ένα «φονικό» αλυσοπρίονο ή το τιμόνι ενός ελκυστήρα, είναι σαν να τους δίνουμε ένα οπλισμένο και απασφαλισμένο περίστροφο να περιεργαστούν.
⇒ Εάν υπάρχουν στην περιοχή δεξαμενές ή αρδευτικοί αύλακες, πρέπει να φροντίσουμε ώστε να μην έχουν πρόσβαση τα παιδιά σε αυτά τα σημεία. Δεν αρκεί η απαγόρευση προσέγγισης. Ως γνωστόν, το απαγορευμένο είναι ελκυστικό. Αν υπάρχουν μικρά παιδιά, χρειάζεται απαραιτήτως περίφραξη.
⇒ Εξίσου καλή φύλαξη χρειάζεται για τα φυτοφάρμακα και τα άλλα σκευάσματα, στα οποία δεν πρέπει με κανένα τρόπο να έχει πρόσβαση το παιδί.
Τέλος, καλόν είναι οι γονείς να μιλήσουν στα παιδιά από πολύ μικρές ηλικίες για τους πιθανούς κινδύνους και να ορίσουν κανόνες. Χρήσιμο θα ήταν να οροθετηθεί «ζώνη παιχνιδιού», όπου θα υπάρχει συνεχής επίβλεψη. Ακόμη, τα παιδιά θα πρέπει να μάθουν πως θα αντιδράσουν αν, για παράδειγμα, συναντήσουν ένα φίδι ή σκορπιό, αν τα τσιμπήσει κάποιο έντομο κτλ. Αναγκαία είναι η ύπαρξη κουτιού πρώτων βοηθειών και, φυσικά, η διασφάλιση τρόπου άμεσης επικοινωνίας, αν χρειαστεί.
Αν τα παιδιά μάθουν από μικρή ηλικία να προφυλάσσονται, ως ενήλικες αργότερα, θα είναι υπεύθυνοι στις εργασία τους και στη ζωή τους γενικότερα.
